DZIEWCZYNA W CZERWONEJ CHUSTCE, ok. 1890 r.

Witold Pruszkowski, najbardziej znany jako twórca scen fantastyczno-romantycznych opartych na ludowych podaniach (takich jak Kwiat paproci z 1875 r., Rusałki 1877 r. – oba w Muzeum Narodowym w Warszawie, czy Smok wawelski, 1884 r., w Muzeum Narodowym we Wrocławiu), jest uważany za prekursora symbolizmu, a także impresjonizmu i luminizmu w polskim malarstwie. Przed Jackiem Malczewskim inspirował się poezją wielkich romantyków Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego (pastele: Eloe z 1892 r., Śmierć Ellenai z Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Anhelli z roku 1889 w Muzeum Narodowym w Warszawie). Prawdziwym umiłowaniem życia na wsi wyprzedził krakowskich malarzy młodopolskich.
W 1872 r. wyprowadził się z Krakowa by zamieszkać w Woli Justowskiej, a od 1882 r. we wsi Mikowo, także pod Krakowem. Pruszkowski stworzył tu szereg przedstawień oddających prawdziwą urodę życia wiejskiego, harmonijnie splecionego z pięknością przyrody (Kiedy ranne wstają zorze, 1876 r., Muzeum Narodowe w Warszawie). Były one różne od malowanych także przez artystę konwencjonalnych obrazów rodzajowych, utrzymanych w stylu tradycyjnego malarstwa monachijskiego (Umizgi przy studni, 1888 r., Muzeum Narodowe w Poznaniu). Namalowany niemal dywizjonistycznie obraz Dziewczyna w czerwonej chustce, w którym młodość modelki współgra ze świeżością zieleni w tle, ilustruje ów bezpośredni, nie idealizowany nurt twórczości rodzajowej Pruszkowskiego.