WÓJT, 1890 r.

Jeden z najważniejszych i najlepszych malarzy i rysowników swojej epoki (`książę malarzy polskich`), także poeta, dramaturg i filantrop; symbolista używający realistycznych środków wyrazu. Wychowany w Odessie, Kijowie i Francji; naukę malarstwa rozpoczął w Paryżu (1866-68) u popularnego podówczas, a dziś niemal zupełnie zapomnianego portrecisty - Tadeusza Goreckiego, by po śmierci tegoż rozpocząć regularne już studia (1868-1872) w Akademii monachijskiej u H. Anschütza, A. Strähubera oraz A. Wagnera i w naturalny sposób zawrzeć znajomości i przyjaźnie z członkami tamtejszej polskiej kolonii artystycznej (zwłaszcza A. Chmielowskim i A. Gierymskim). W latach 1872- 1876 doskonalił swe umiejętności w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u będącego wówczas u szczytu powodzenia i możliwości (również pedagogicznych) J. Matejki, którego wpływy (w dobrym słowa tego znaczeniu) będą odtąd w twórczości artysty wyraźnie widoczne; zaczyna na większą skalę wystawiać (w TPSP i u A. Krywulta w Warszawie). W 1882 r. przeniósł się wraz z rodziną do podkrakowskiego Mnikowa, gdzie- wybudowawszy dom z obszerną pracownią- spędził, wyjąwszy podróże (zwłaszcza na Ukrainę i do północnej Afryki), resztę życia i gdzie powstała znakomita część jego płócien. Ze względu na charakter stosunków z miejscową ludnością - niejako protoplasta W. Tetmajera; przyjaciel J. Malczewskiego. Zmarły przedwcześnie na nowotwór kości policzkowej. Szlachcic o manierach swej klasy, człowiek powszechnie lubiany i szczodry, którego dzieła- co nieczęste- wychwalano już za życia; społecznik: założyciel krakowskiego Koła Literacko- Artystycznego; darczyńca powstającego tamże Muzeum Narodowego (`Rusałki`); współfundator pomników Mickiewicza i Grottgera; dobrodziej Kasy im. Mianowskiego.

Oferowany rysunek, nieznany autorce katalogu wystawy monograficznej artysty (D. Suchocka, Witold Pruszkowski /1846-1896/. Wystawa monograficzna, oprac...., Poznań 1992) i najpewniej nie pochodzący ze zbiorów jego rodziny we Francji, stanowić może wręcz `podręcznikowy` przykład późnej, nerwowej, niepowtarzalnej maniery rysunkowej Pruszkowskiego; wedle wszelkiego prawdopodobieństwa ma charakter autonomiczny, t. j. nie wydaje się związany warsztatowo z żadnym pośrednim etapem prac nad jakąkolwiek większą kompozycją malarską.