Dumania, 1905 r.

Witold Wojtkiewicz jest jednym z najwybitniejszych przedstawicielem modernizmu i wczesnego ekspresjonizmu w polskim malarstwie. Studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Należał do ugrupowań artystycznych - "Zero", "Grupa Pięciu", Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Rozpoczynał jako karykaturzysta i ilustrator czasopism zaangażowanych społecznie ("Liberum Veto", "Hrabia Wojtek"). W swych pracach łączył groteskę z liryzmem. Jego twórczość ewoluowała i stopniowo wykształciła osobisty, wysoce oryginalny przekaz artystyczny. Przez niektórych, np. Tadeusza Kantora, uważany za najbardziej oryginalnego malarza polskiego XX wieku. Andre Gide, który poznał jego malarstwo na wystawie w Berlinie, zorganizował mu w 1907 roku wystawę w Galerie Drouot w Paryżu i napisał wstęp do katalogu wystawy. W malarstwie Witolda Wojtkiewicza pesymizm łączy się z zadumą i liryzmem, który wprowadza widza w osobisty świat wyobraźni, marzeń sennych, groteski, zdeformowanej rzeczywistości zaludnionej pierrotami, marionetkami, zdeformowanymi sylwetkami starców i dzieci, uczestniczących w tajemnych ceremoniach. Prace Wojtkiewicza znajdują się między innymi w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, a także w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu. Największa jak dotąd wystawa monograficzna Wojtkiewicza odbyła się w roku 1976 w Muzeum Narodowym w Krakowie. Wartość prezentowanego przez nas obiektu podnosi fakt, iż dzieła Witolda Wojtkiewicza ze względu na niewielki dorobek artystyczny (Wojtkiewicz żył zaledwie 29 lat) stanowią wyjątkową rzadkość na polskim rynku antykwarycznym.

POCHODZENIE: Kolekcja prywatna w Krakowie. Zachowana teka introligatorska wykonana przez darczyńców z okazji ofiarowania tej pracy kolekcjonerowi.
Witold Wojtkiewicz jest jednym z najwybitniejszych przedstawicielem modernizmu i wczesnego ekspresjonizmu w polskim malarstwie. Studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Należał do ugrupowań artystycznych - "Zero", "Grupa Pięciu", Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Rozpoczynał jako karykaturzysta i ilustrator czasopism zaangażowanych społecznie ("Liberum Veto", "Hrabia Wojtek"). W swych pracach łączył groteskę z liryzmem. Jego twórczość ewoluowała i stopniowo wykształciła osobisty, wysoce oryginalny przekaz artystyczny. Przez niektórych, np. Tadeusza Kantora, uważany za najbardziej oryginalnego malarza polskiego XX wieku. Andre Gide, który poznał jego malarstwo na wystawie w Berlinie, zorganizował mu w 1907 roku wystawę w Galerie Drouot w Paryżu i napisał wstęp do katalogu wystawy. W malarstwie Witolda Wojtkiewicza pesymizm łączy się z zadumą i liryzmem, który wprowadza widza w osobisty świat wyobraźni, marzeń sennych, groteski, zdeformowanej rzeczywistości zaludnionej pierrotami, marionetkami, zdeformowanymi sylwetkami starców i dzieci, uczestniczących w tajemnych ceremoniach. Prace Wojtkiewicza znajdują się między innymi w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, a także w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu. Największa jak dotąd wystawa monograficzna Wojtkiewicza odbyła się w roku 1976 w Muzeum Narodowym w Krakowie. Wartość prezentowanego przez nas obiektu podnosi fakt, iż dzieła Witolda Wojtkiewicza ze względu na niewielki dorobek artystyczny (Wojtkiewicz żył zaledwie 29 lat) stanowią wyjątkową rzadkość na polskim rynku antykwarycznym.