Kwiat wiosenny, 1904 r.

Choć na pierwszy rzut oka może się to wydać niejasne, prezentowany rysunek Wojtkiewicza gra nie tylko z typowym dla pierwszych lat XX wieku zainteresowaniem japonizmem i grafiką awangardową, lecz także - jeśli nie przede wszystkim - z tradycją polskiego malarstwa 2 połowy XIX stulecia. Wojtkiewicz musiał bowiem znać zarówno "Śmierć Barbary Radzwiłłówny" Józefa Simmlera, jak i "Śmierć Ellenai" Jacka Malczewskiego. Obie te prace, często reprodukowane w czasach Wojtkiewicza i uznawane ówcześnie za arcydzieła polskiej sztuki, operują podobnym co "Kwiat wiosenny" schematem kompozycji - na łóżku z umierającą postacią siedzi drugi, melancholijny i zamyślony bohater. Wydaje się, że dopiero poprzez przywołanie kontekstu monumentalnych płócien Simmlera i Malczewskiego, jasne staje się znaczenie rysunku Wojtkiewicza. Artysta rozprawia się bowiem z tradycją polskiego historyzmu i symbolizmu w charakterystyczny sposób: w zupełności rezygnuje w swojej sztuce z kostiumu "wielkiej narracji" i narodowego heroizmu. To, co interesowało Wojtkiewicza, i co trafnie wydobyli piszący o nim krytycy (m.in. André Gide), to zagadnienia egzystencjalne, emocjonalne, czy wreszcie język czystych form.

Na tle innych dzieł Wojtkiewicza, grających z tradycją polskiej sztuki, prezentowany rysunek wydaje się być pracą nietypowo poważną. Wychodzi przez to z ram cyklu określanego zazwyczaj jako "Szkice tragikomiczne", operującego ironią, groteską i karykaturą. "Wiosennemu kwiatu" bliżej za to do melancholijnych scen, takich jak "Dwoje dzieci", "Noc księżycowa", czy "Zakochany" (wszystkie z lat 1903-04). Rozpatrując związek prezentowanego rysunku z jego ikonograficznym kontekstem, warto zaznaczyć, że cytowanie klasyków polskiej sztuki było w przypadku Wojtkiewicza częstym zabiegiem. W 1905 roku z inicjatywy kabaretu Zielony Balonik artysta opublikował osobny album parodii obrazów uznanych krakowskich mistrzów. Wcześniej, bo w 1902 roku, eksponował w Warszawie swoje rysunki à la Fałat. Na początku swojej kariery parodiował też Boznańską, Wyspiańskiego, Wyczółkowskiego, Stanisławskiego czy Ruszczyca. Dopiero z czasem te malarskie żarty i kpiny przekształciły się w twórczą polemikę. Współcześnie Wojtkiewicza uznaje się nie tylko za jednego z najwybitniejszych artystów swoich czasów, lecz także za twórcę intelektualnego programu stanowiącego przeciwwagę dla młodopolskiej gorączki.


Był przedstawicielem polskiego modernizmu. Naukę rozpoczął prawdopodobnie w Klasie Rysunkowej w Warszawie. Studia kontynuował w krakowskiej uczelni m.in. u Leona Wyczółkowskiego, Teodora Axentowicza. Był współzałożycielem Grupy Pięciu, a od roku 1908 członkiem towarzystwa "Sztuka". Swoje prace wystawiał w Warszawie i Krakowie. W swoich obrazach łączył elementy tragizmu, liryki, groteski i patosu, nadając im sens filozoficzny. W jego twórczości można zauważyć wpływ symbolizmu, ekspresjonizmu, secesji i nadrealizmu. Stosował głównie technikę olejna i temperę. Oprócz malarstwa zajmował się też projektowaniem pocztówek oraz ilustracjami m.in. do pism satyrycznych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.