Studium dwóch głów kobiecych, 1903 r.

Modernizm około 1900 roku przyniósł falę entuzjazmu artystów dla technik korzystających z linii jako głównego środka plastycznego, a więc rysunku i metod graficznych. Artyści bowiem, odrzucając naturalistyczne obrazowanie natury, zmierzali w stronę bardziej intensywnego jej widzenia, czemu stylizowana kreska, dłużej nie naśladująca kształtu przedmiotu, służyła jako wehikuł twórczej ekspresji. W prezentowanej pracy Wojtkiewicz posługuje się szczególnie popularną w sztuce fin de siècle’u ikonografią kawiarni, która tak świetnie zaistniała w twórczości największych twórców modernizmu końca epoki, żeby wymienić tylko Edgara Degasa, Henri de Toulouse-Lautreca czy Pabla Picassa w pierwszych latach jego pobytu w Paryżu. Obserwacja życia towarzyskiego w cafés należała w tym czasie do modelu twórczej flânerie, studiowania i pochwytywania życia w jego cichych przejawach, przemierzając tłumne ulice miasta. Wojtkiewicz wyobraził scenę psychicznego napięcia, notując emocje chętnie przez modernistów podejmowane w ich twórczości: smutek, apatię, obojętność, rozpacz czy okrucieństwo. Ubrana w czarną suknię i kapelusz, wyobrażona w melancholijnej pozie kobieta na pierwszym planie podpiera brodę ręką, głucho patrząc przed siebie. Druga postać, umieszczona przez artystę w tle, nakrywa twarz dłońmi, zdając się ukrywać płacz i łkanie. Kompozycja, w której Wojtkiewicz posługuje się symbolistyczną poetyką niedopowiedzenia, ewokuje antyiluzjonistyczną formą konfliktu człowieka z naturą. Wyobcowanie z niej i pesymizm przełomu wieków związany był z niemożnością odnalezienia siebie oraz adekwatnego języka celem ekspresji własnych niepokojów. Posługując się płynną kreską, artysta osiągnął formalne jakości litografii, tak bardzo wówczas popularnej. Specyficzna, lejąca się linia przywodzi na myśl sztukę secesji, lecz służy artyście do deformacji widzianej rzeczywistości podług własnego temperamentu, charakteru czy subiektywnego poruszenia. Wojtkiewicz z wykreowanych form, figur dwóch postaci, czyni symbole, zamykając w nich całościowe przeczu

Był przedstawicielem polskiego modernizmu. Naukę rozpoczął prawdopodobnie w Klasie Rysunkowej w Warszawie. Studia kontynuował w krakowskiej uczelni m.in. u Leona Wyczółkowskiego, Teodora Axentowicza. Był współzałożycielem Grupy Pięciu, a od roku 1908 członkiem towarzystwa "Sztuka". Swoje prace wystawiał w Warszawie i Krakowie. W swoich obrazach łączył elementy tragizmu, liryki, groteski i patosu, nadając im sens filozoficzny. W jego twórczości można zauważyć wpływ symbolizmu, ekspresjonizmu, secesji i nadrealizmu. Stosował głównie technikę olejna i temperę. Oprócz malarstwa zajmował się też projektowaniem pocztówek oraz ilustracjami m.in. do pism satyrycznych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.