Adoracja Ostatniej Róży II, 1989 r.

"Prace Hasiora - pisał w 1977 roku Wojciech Skrodzki - zdumiewające swą różnorodnością i pomysłowością w operowaniu materiałem przedmiotowym, któremu artysta zawsze potrafił nadać nowy sens i istotne znaczenie, powołują do życia zaskakujący świat misteryjnego uniesienia, nowy obszar, na którym przebogata fantastyka styka się z najzwyklejszym śladami codzienności i banalności istnienia; świat jak gdyby ze snu, wizji o niezwykle silnym nasyceniu emocjonalnym."

Absolwent Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem. W latach 1970-71 pracował jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany przede wszystkim jako twórca monumentalnych rzeźb i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze "Sztandarami" i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. tworzył "Portrety" w technice assemblage`u i collage`u. Asamblaże tworzył od 1957 r. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 r., Biennale w Wenecji w 1970 r. i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.