Macierzyństwo

Władysław Hasior, wywodząc się ze Szkoły Kenara w Zakopanem, został potem sam w niej nauczycielem. Powstające w latach 50. prace ceramiczne artysty nawiązują do tradycji rzemiosła i ceramiki ludowej, choć swymi formami ewokują też tajemniczą atmosferę w duchu abstrakcji lirycznej. Forma tej drobnej rzeźby przywodzi na myśl jednak sztukę wcześniejszą, sztukę pradziejową. Mała Madonna staje się równocześnie mieszczącym się w dłoni, obłym w formach, idolem kobiecym, figurą Pramatki, symbolem płodności i macierzyństwa. Absolwent Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem. W latach 1970-71 pracował jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany przede wszystkim jako twórca monumentalnych rzeźb i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze "Sztandarami" i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. tworzył "Portrety" w technice assemblage`u i collage`u. Asamblaże tworzył od 1957 r. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 r., Biennale w Wenecji w 1970 r. i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.