Ochotnik, 1965 r.

Powstały w 1965 roku "Ochotnik" to ujęty w wielkie ramy zarys postaci, sugerowanej przez rozciągnięty, wysłużony, wełniany sweter. Na lewym ramieniu przysiadły cmentarne, srebrną farbką pomalowane, aniołki. Pierś ochotnika przeszywają cztery śmiertelne, szklane ostrza. Trudno opisać to dzieło słowami, bo plączą się one pod mgłą symboli, znaczeń, zamysłów artysty. To jak opisywanie niezrozumiałych świętości przez profanów. Oglądając dzieła Władysława Hasiora, widz - obserwator ma silne uczucie, że mimo iż został przez artystę dopuszczony do oglądania misterium, stoi tylko na progu i nigdy nie uda mu się dotrzeć do miejsca najświętszego. Wielość wątków, treści i odniesień, które tworzą i stwarzają prace tego rzeźbiarza, powoduje zamęt w oglądającym, zmusza do myślenia, zastanowień, prób interpretacji. Sztuka Władysława Hasiora, tak jak doskonale ujął to profesor Hermansdorfer, jest jednocześnie uniwersalna i "krajowa". Wydawać się może, że ta ambiwalencja jest nie do pogodzenia, że są to zbyt skrajne pojęcia, aby mogły funkcjonować bez wykluczania się wzajemnego w jednym dziele sztuki. Ale skoro światło ma strukturę korpuskularno - falową... To wzbogacenie uniwersalnych wartości o cechy lokalne, o ściśle określonym zasięgu odczytywalności czyni dzieła Hasiora daleko bardziej interesującymi i ważnymi dla historii sztuki, niż dzieła pozbawione jednego z tych elementów kreacji. Teraz czekamy na wystawę - "Robert Rauschenberg. Amerykański Hasior?".
"Dzieła Władysław Hasiora są uniwersalne. Są także bardzo polskie. Związane z Podhalem - jego kulturą, wiarą, historią, przyrodą, z tym, co decyduje o pracy, określa rytm życia, co należy do tradycji i współczesności tego terenu - mają znaczenie powszechne. Nie jest ono elementem dodatkowym, występującym obok innych lokalnych wartości. Przeciwnie. Wszystko, co Hasior robi, zaciera cechy ogólne. Z fragmentów o jednoznacznym przeznaczeniu, z akcesoriów o sprecyzowanych treściach, których odebranie wymaga znajomości realiów, buduje artysta parabolę odczytywaną w różnych kręgach kulturowych, na wszystkich kontynentach. Częściowo jest to konsekwencją stosowanej przez niego metody surrealistycznej, gdzie o sensie całości nie decyduje suma znaczeń poszczególnych rekwizytów, ale sytuacja, w której występuj. Przede wszystkim jednak wynika z funkcji, jaką w sztuce Hasiora pełnią - woda, ogień, powietrze." (Twórca uniwersalny, Mariusz Hermansdorfer, Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg? Katalog wystawy, MOCAK, Kraków 2014, s. 46)
"Ktoś zapytał Hasiora, z czego tworzy. "Z wyobraźni" - odpowiedział. Potężna jego fantazja wypowiada się w niezliczonych drobnych odkryciach i w wielkich zamierzeniach artystycznych. Powaga i głębia ideowego przesłania, potrzeba integracji społecznej, kapłański wręcz wymiar sztuki Hasiora po szekspirowsku, splatają się z komedią istnienia. Czarny humor, groteska, szyderstwo, satyra, dowcip artystycznej niespodzianki, pogodny żart przenikają całe jego dzieło." (Hanna Kirchner, O Hasiorze - po latach, Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg? Katalog wystawy, MOCAK, Kraków 2014, s. 32)