Sztandar 11 - lewy, 1971 r.

Artysta pracował nad sztandarami od 1965 roku. Seria asamblaży, której interesującym przykładem jest prezentowany "Sztandar 11", miała początkowo nieco humorystyczny wymiar. Sam artysta przyznawał, że jego celem było zadrwienie z pompatyczności kościelnych i wojskowych chorągwi. Niekiedy nie tylko kolażowa forma dzieł, ale same ich tytuły (np. sztandar "Św. Emeryt") nadawały dziełom ironiczny wymiar. Z czasem Hasior zaczął jednak traktować "Sztandary" coraz poważniej. Dzieła były nie tylko dialogiem z modelami sztuki kościelnej, ale przede wszystkim niezależnymi kompozycjami plastycznymi. W "Sztandarach" Hasiora uderzają przede wszystkim subtelne zestawienia spłowiałych barw i ciekawe faktury tkanin. Współczesna krytyka rozpatruje często "Sztandary" w kontekście obecności Sacrum w twórczości artysty. Na tle innych jego dzieł, w których wykorzystywał medaliki, figurki, krzyże i drobne dewocjonalia, "Sztandary" uderzają swoją monumentalną, "odświętną" formą.
Hasior nie tylko eksponował swoje "Sztandary" na wystawach, ale włączał je również w nietypowe, efemeryczne pokazy. Szczególnie znany jest pochód chorągwi z 13 maja 1973 roku w Łącku nad Dunajem. W procesji pokazano wtedy kilkanaście "Sztandarów" oraz słynne "Płonące Ptaki". Krytyczka "Tygodnika Demokratycznego" pisała wtedy: "Wrażenie było kolosalne. Hasiorowa "procesja" wtapiała się znakomicie w klimat ludowego festynu. Trudno sobie wyobrazić lepszą scenografię występów regionalnych i trudno o lepsze tło dla "Sztandarów" niźli urok nowosądeckiego pejzażu. Drzewa, łąka z mleczami, szarobrunatna ziemia. Jak wiele poezji zawiera ten pomysł... Idą Hasiory polną drogą (dodatkowy przemarsz przed kamerami telewizji), a strażacy wyglądają jak święci w swym ogromnym zafrasowaniu i przejęciu. Był to najpiękniejszy punkt programu. Wyszedł Hasior z muzeum do ludzi, którzy nigdy nie chodzą na wernisaże. Trudno oddać urok i głęboki sens tego przedsięwzięcia".