Sztandar 8-Lewy, 1970 r.

„Sztandary, niezwykły wynalazek Hasiora, absolutnie własny, obrazoasamblaże na tkaninie, swoją proweniencję odkrywają od razu: kościelną, rycerską, herbową. Wszechstronnie rodzimą, ostentacyjnie polską. Wzniosłe i groteskowe, najczystszy destylat tradycji. Hołd i spór, pietyzm i drwin, cudowność i przewrotny żart. Adoracja hieratycznego piękna, zgrzytliwie współżyjącego z tandetą współczesnej cywilizacji”.
- HANNA KIRCHNER
Władysław Hasior był artystą zaskakującym. Jako jeden z niewielu umiejętnie łączył motywy ludowe, kicz czy sacrum, kreując niezwykle prywatny język wypowiedzi artystycznej. Unikatową formę swoich prac kształtował latami, tworząc treść niebędącą dziełem przypadku czy wyrazem artystycznego eksperymentu. Artysta mozolnie wypracował system pojęć, symboli i skojarzeń, które zestawiał w nieoczywisty sposób. Nie był jednak prowokatorem, a outsiderem. Szokował, choć nie to było jego celem. W swoich pracach często odnosił się do kwestii wiary oraz świętości, wyrażając je w sposób na pierwszy rzut oka nieczytelny, co dla wielu pozwalało niesłusznie nazywać go „obrazoburcą”.
Hasior zajmował się tworzeniem sztandarów od 1965. Były to konstruowane w pionie, wielkoformatowe kompozycje odwołujące się do kościelnych feretronów, czyli przenośnych i obustronnie malowanych obrazów religijnych w ozdobnych ramach. Krążyły między asamblażem, rzeźbą i obrazem, pozostając opornymi na próby klasyfikacji. Były magicznymi obrazami pełnymi ukrytych znaczeń. Hasior wykorzystywał swoje sztandary na happeningach - organizowanych na wzór kościelnych procesji i wojskowych pochodów, chcąc zadrwić z ich pompatyczności. Sam często szedł na czele korowodu w błyszczącym strażackim kasku. Artysta mówił:
„Najpierw było takie optyczne oczarowanie samą urodą sztandaru. (...) Na początku, kiedy jeszcze nie miałem pojęcia, jakie to trudne, miałem w intencjach niejaką zgryźliwość wobec odświętności sztandarów. Ale one się drwinie opierają. Po jakiejś liczbie sztandarów zauważyłem, że mi się nie udaje zrealizować początkowej intencji zadrwienia ze sztandaru. Dziś dochodzę do przekonania, że sztandary są cudowne, natomiast ewentualna nieobecność ideałów i haseł wypisanych na sztandarach nie jest winą samych sztandarów, które nawet zawinięte pozostają cenną wartością” (Władysław Hasior, Myśli o sztuce, wyb. i oprac. Zdzisława Zegadłówna, Nowy Sącz 1986, s. 31-32).
Prezentowany w ofercie „Sztandar 8-Lewy” jest wyrazem pewnej zmiany formalnej w sztuce Hasiora. U progu lat 70. artysta zdecydował się bowiem na wzbogacenie i ożywienie kolorystyki. Początkowo jego prace były ciemniejsze, mroczne i dramatyczne. Dominowała tematyka wojenna oraz głębokie czernie i brązy. Stopniowo do prac artysty zaczął się jednak wkradać kolor. W „Sztandarze 8-Lewym” najmocniejszym akcentem jest płachta czerwonego materiału przypominającego w dotyku aksamit uzupełniona o pasy żółci i zieleni. Feerię barw dopełniają jeszcze purpurowe kwiaty róży i widoczne przy wykończeniach złocenia. Hasior wypowiadał się w tym czasie, iż: „jego marzeniem jest stworzenie dużego kolorowego obrazu w szerokiej złotej ramie”. Choć tej wizji nigdy nie zrealizował, uparcie do tego dążył, czego wyrazem były liczne prace, których istotnym elementem jest wyrazista barwa.
Rok 1970 to moment dużego zainteresowania twórczością Hasiora i to nie tylko w polskim środowisku artystycznym. Jeszcze w listopadzie 1969 uczestniczył w I Międzynarodowym Biennale Rzeźby w Montevideo, od stycznia do marca 1970 trwała już wystawa „1000 Years of Art In Poland” w prestiżowej Royal Academy of Arts w Londynie, w której brał udział. Ponadto był zaangażowany w słynne sympozjum „Wrocław ’70” i reprezentował Polskę na XXXV Biennale Sztuki w Wenecji. W 1975 w ankiecie krytyków sztuki, zrzeszonych w sekcji polskiej Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki (AICA) został uznany (wspólnie z Tadeuszem Brzozowskim) za najwybitniejszego polskiego twórcę trzydziestolecia PRL.
Co czyni sztandary Hasiora wyjątkowymi?
„Hasior umie zakpić z zakamuflowanego mieszczańskiego świata i świata dewocji, równocześnie umie pokazać urok jego naiwności. Tak zwane rzeczy popularne zostają włączone w dzieła o zaskakującej metaforze. Sztuka artysty narzuca impresje, które mówią o sentymentalizmie, cierpieniu, bohaterstwie, wspomnieniach wojennych. (...) Czym wyraża się indywidualizm Hasiora? Twórczość jego jest wyrazem skłonności do zacierania granic między klasycznymi określeniami, jakie przyjmujemy, mówiąc o obrazie czy rzeźbie, czy wreszcie ogólnie o przedmiocie. W sztuce Hasiora występuje swego rodzaju teatralizacja. Zamiast wysublimowanego działania kolorowej płaszczyzny obrazu, czy trójwymiarowej rzeźby występuje skłonność do urozmaicania układów ora zdziałania różnymi zjawiskami złożonymi. Uwzględnia światło, buduje ‘w głąb’, ma skłonność do tego, co się nazywa ‘la sculpture flottante’ - a więc ruch - zjawisk znanych nam z twórczości Marty Pan, fantazji Caldera czy Tinguely’ego” (Danuta Józefik, Niepokojący świat Władysława Hasiora, [w:] Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg?, s. 58).

Studiował na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem. W latach 1970-71 pracował jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany przede wszystkim jako twórca monumentalnych rzeźb i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze "Sztandarami" i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. tworzył "Portrety" w technice assemblage'u i collage'u. Asamblaże tworzył od 1957 roku. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 roku, Biennale w Wenecji w 1970 roku i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.