Obraz XI/90, 1990 r.

"...JACKIEWICZ nie jest malarzem uroków świata. Piękna natury w jej całym bogactwie, różnorodności, zmienności. Jego wizja artystyczna jest pełna powagi i zamyślenia. Ze skomplikowanego, złożonego zespołu zjawisk, jakie składają się na rzeczywistość, wybiera tylko poszczególne elementy, jakby poszczególne ogniwa. One to stają się postaciami dramatu, jaki rozgrywać się będzie w jego obrazach. Ta cecha charakterystyczna twórczości Jackiewicza może najwyraźniej demonstrować się poprzez układy kompozycyjne, jakich używa w swych płótnach. Układem kompozycyjnym najbardziej znamiennym dla jego obrazów jest bowiem układ centralny, zamknięty i to zamknięty nie ramą obrazu, ale pasami jednobarwnego i gładkiego na ogół tła, które jakby przedłużało się we wszystkich kierunkach poza ramy. Na tym niezróżnicowanym martwym tle, powołuje do życia formę - istnienie. Nadaje jej kształt precyzyjny, jasno określony, niemal inżynierski, a wnętrze jej nasyca pulsującym bogactwem życia, w podziałach wewnętrznych, zmienności faktury, płynności przejść barwnych. Ta wyizolowana z neutralnego otoczenia forma zasadnicza, czy będzie nią fragment ziemi, czy też figura lub głowa, stają się elementem samym dla siebie, bez żadnych relacji z otoczeniem, ukazane jakby w pustce nieożywionej, obojętnej przestrzeni. I tak jak umysł ludzki pochłonięty jakimś problemem, na nim i jego treści koncentruje wszystkie swe myśli bez reszty - lub tak, jak w stanach silnego przeżycia emocjonalnego, uczucie przez swą intensywność eliminuje wszystko, co nie jest z nim związane - podobnie Jackiewicz, w swojej twórczości, dokonując wyboru poszczególnego elementu z rzeczywistością - wyizolowuje go z całego zespołu, by w tym odosobnieniu niezamąconym sprawami ubocznymi, móc skoncentrować na nim wyłącznie uwagę - ukazać jego istotę, jego logikę, jego strukturę, jego wewnętrzną dialektykę. Artysta jakby rozbijał, rozkładał całą skomplikowaną, złożoną budowę rzeczywistości na poszczególne elementy, niemal unicestwiał ją, dematerializował ją - aby następnie w swej wyobraźni materializować i ożywić jeden z jej elementów, na którym zatrzymała się i skoncentrowała jego uwaga, i aby przez tę koncentrację pogłębić spojrzenie, dojść do wszechstronniejszego poznania, i w konsekwencji do uogólnienia opartego o analizę tego poszczególnego jednostkowego fenomenu. Ten czynnik poznawczy intelektualnego badawczego spojrzenia, wyraża się może najdobitniej w konstrukcji formy. Precyzji i jasności jej definiowania, gdzie nie ma miejsca na żaden przypadek, na żadne podświadome odruchowe działanie ręki" (Stanisław Teisseyre, Malarz dramatu istnienia, "Litery", lipiec 1964).

Studiował na Wydziale Malarstwa w PWSSP w Sopocie. Dyplom otrzymał w 1952 roku, w pracowni profesora Artura Nacht-Samborskiego. W latach 1951-84 pracownik w macierzystej uczelni Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku). Od roku 1965 do 1968 był dziekanem Wydziału Malarstwa, w latach 1968-69 prorektorem uczelni. W latach 1969-81 pełnił funkcję jej rektora PWSSP. Współtwórca Grupy Gdańskiej. Twórca licznych aktów, pejzaży, martwych natur oraz abstrakcyjnych kompozycji geometrycznych; jego twórczość charakteryzuje zróżnicowana faktura, bogata i wyrafinowana kolorystyka.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.