Portret Adeli Kleczyńskiej-Levittoux, 1865

Rzeźbiarz, medalier, litograf, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli romantyzmu w polskiej rzeźbie. Studiował rzeźbę i rytownictwo na Wydziale Sztuk Pięknych UW (1824). W latach 1826-1830 dzięki stypendium rządowemu kontynuował studia medalierskie i rzeźbiarskie w Paryżu u Davida d`Angers. Po powrocie do Warszawy w 1830 pracował w Mennicy. Brał udział w powstaniu listopadowym, po jego upadku wyemigrował do Paryża, gdzie spędził następnych 25 lat. Związał się z polskimi ośrodkami emigracyjnymi, projektował i wykonywał pomniki Polaków zmarłych na emigracji, współpracował z rzeźbiarzami francuskimi. W 1857 wrócił do Warszawy i zaangażował się aktywnie w życie kulturalne miasta. Dwa lata przebywał we Florencji w poszukiwaniu marmurów dla swych rzeźb (1863-1865). W 1865 na krótko przyjechał do Warszawy, by już w listopadzie powrócić do Włoch, gdzie zmarł. Artysta był autorem monumentalnych pomników, posągów, nagrobków, wykonywał portretowe popiersia, statuetki i medaliony. Wykonał pomniki nagrobne m.in. Maurycego Mochnackiego, Juliusza Słowackiego, pomnik wspólny J.U. Niemcewicza i Karola Kniaziewicza. W 1857 zrealizował dla Poznania pomnik Adama Mickiewicza ( zniszczony w 1940 ). Tworzył liczne medaliony portretowe osób znanych, a także znajomych i przyjaciół. W 1866 powstał medalion dziewięcioletniej Marii Levittoux, córki Henryka z pierwszego małżeństwa. Artysta był również autorem wykonanego w brązie popiersie Henryka Levittoux.
Lit.: M. I. Kwiatkowska "Rzeźbiarze warszawscy XIX wieku", PWN, Warszawa, 1995,
ss. 69-80.