Kobieta w fotelu, 1931

Malarstwa uczył się w warszawskiej Szkole Rysunku u Miłosza Kotarbińskiego. W Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie studiował w pracowniach Józefa Mehoffera i Józefa Pankiewicza. Był jednym z założycieli grupy Formistów i w latach 1919 - 1922 brał udział w jej wystawach. Należał do Grupy Artystów Rytm, obok Eugeniusza Zaka, Zofii Stryjeńskiej, Władysława Skoczylasa. Należał również do ugrupowania Świt w Poznaniu, gdzie w 1922 objął profesurę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych. Jego prace wystawiane były w warszawskich salonach TZTZPP, a także w Wenecji, Paryżu, Rzymie, Brukseli i Padwie. Był zafascynowany sztuką zakopiańską, malował kompozycje religijne, wzorując się na malarstwie ludowym. Chętnie podejmował również tematykę świecką, przedstawiając pracę, życie i zabawy lat 20. i 30. XX wieku. Prezentowany portret kobiety łączy najbardziej charakterystyczne cechy okresu międzywojnia, stając się idealnym przykładem polskiego Art Déco. Artysta obok Tamary Łempickiej, Zofii Stryjeńskiej czy Ludomira Ślendzińskiego był najwybitniejszym malarzem tego stylu.