GŁOWA STAREGO GÓRALA, 1911

Władysław Skoczylas studiował od 1901 rze¼bę w Kunstgewerbeschule w Wiedniu, malarstwo i rze¼bę w ASP w Krakowie (1904-1906) i w Paryżu (1910) oraz grafikę w Lipsku (1913). Od 1913 roku zajmował się głównie drzeworytem i sporadycznie suchorytem, uprawiał też malarstwo akwarelowe. Zasłynął jako twórcy nowoczesnego drzeworytu polskiego. Do 1918 roku mieszkał w Zakopanem, gdzie uczył rysunku w Szkole Przemysłu Drzewnego. Od 1918 roku przebywał w Warszawie, był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych (od 1932 ASP), gdzie w latach 1922-34 prowadził Katedrę Grafiki Artystycznej. Z grona jego wychowanków powstało Stowarzyszenie Artystów Grafików Ryt (1925-39). Skoczylas pełnił liczne funkcje publiczne, m.in. był dyrektorem Departamentu Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1930-31). Drobiazgowo ukazana twarz starego mężczyzny o długich włosach i zmęczonej i twarzy o melancholijnym wyrazie. Inna odbitka tego portretu znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. W lewym górnym rogu kompozycji znajduje się napis: S. Wieh, mogący być nazwiskiem portretowanego.