Jedyny ślad, z cyklu Deportacje, 1940

W 1918 roku uczęszczał na zajecia do Pierwszych Państwowych Wolnych Pracowni w Moskwie. Z tego okresu pochodzą znajomość i kontakty artystyczne z K. Malewiczem i W. Tatlinem. Od 1921 roku mieszkał w Wilnie. Współorganizator Wystawy Nowej Sztuki w Wilnie w 1923 roku, oraz grupy Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów. Brał udział we wszystkich poczynaniach artystycznych awangardy polskiego konstruktywizmu - Praesens i "a.r.". Członek międzynarodowej grupy Abstraction-Creation. Od 1931 roku przebywa w Łodzi. Współtworzy Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej w Łodzi - otwartą w tym samym roku. Po 1945 roku wykłada w PWSSP w Łodzi. Jego żoną była wybitna rzeźbiarka Katarzyna Kobro. Uprawiał malarstwo sztalugowe, typografię, projektowanie architektoniczne, zajmował się teorią i krytyką sztuki. Ukształtowany artystycznie przez konstruktywizm, nie godził się na instrumentalne wykorzystywanie sztuki do osiągania celów społecznych. Razem z żoną - Katarzyną Kobro napisał pracę Unizm w malarstwie (1928), w której stworzył i dał wykład teorii Unizmu tj. zasady, wg. której wszelka wypowiedź artystyczna winna spełniać wymóg "...jedności dzieła sztuki z miejscem, w jakim powstaje". Dążenie do homogenizacji obrazu, doprowadziło w pełni rozwiniętej formule Unizmu do prac monochromatycznych, gdzie faktura poprzez zaznaczone wypukłości tworzące wzór budowała całą przestrzeń obrazu. Artysta wniósł duży wkład w światową awangardę. Przez krytykę światową zaliczany jest do ścisłej czołówki artystów XX wieku.