Wiosna, 1924

Melancholijne w wyrazie główki trzech dziewcząt zamknięte w wąskim kadrze obrazu przywołują z pamięci inne liryczne portrety dzieci, dzieci zadumanych i posmutniałych, malowane przez Hofmana pod koniec drugiej dekady stulecia i na początku lat 1920. ("Dwie góralki", ok. 1918, Muzeum Narodowe w Krakowie). Ich silnie zaakcentowany linearyzm i wewnętrzny rytm kompozycji o podłużnym formacie i trójczłonowym układzie przywodzi także na myśl naiwne w swej stylistyce, "sprymitywizowane" wizerunki dzieci malowane we wczesnych latach 1920. przez Tadeusza Makowskiego, bliskiego przyjaciela Hofamana. Młodopolską geneaologię motywu dziecka akcentuje monografistka artysty E. Wolniewicz-Mierzwińska: "Liryczny typ Hofmanowskich dzieci daje się wywieść z niektórych kreacji Wyspiańskiego .... Powinowactwo to podkreśla jeszcze miękki, płynny kontur postaci oraz liryczna stylizacja twarzy" ("Wlastimil Hofman – twórczość do r. 1939" w: "Dzieła czy kicze", Warszawa 1981, s. 455).