Dziennik nr 19, 1990 r.

Cykl "Dzienników" Pawlak realizował od 1989 roku - przełomowego momentu dla polskiej historii gospodarczej, politycznej i społecznej. To okres wprowadzenia gwałtownego, bezkompromisowego kapitalizmu, drastycznych zmian w życiu ludzi przez lata przyzwyczajanych do gospodarki niedoboru. Artyści komentowali ten okres w przeróżny sposób - Pawlak wybrał intymny, konceptualny, metaforyczny zapis wewnętrznych przeżyć. Dzienniki stanowią rodzaj "dzieła totalnego" - artysta realizuje je konsekwentnie do dziś. W pasie świeżo nałożonej na płótno białej farby stawia ołówkiem siedem kresek i skreśla je ósmą. Na krawędzi obrazu zaznacza "przyrost" `Dziennika` stawianymi tam datami dziennymi. Ślady rytych kresek, ich ułożenie i wkomponowanie w płaszczyznę obrazu przywołuje układ gęsto zapisanego notesu, lecz konceptualny charakter przedstawienia pozwala interpretować pracę w różnoraki sposób. W 1990 roku artysta otrzymał za prace z cyklu "Dzienniki" Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Malarstwa w Cagnes-sur-Mer.

Był wolnym słuchaczem, a potem studentem w pracowni Rajmunda Ziemskiego na warszawskiej ASP. Jeszcze jako student w 1982 roku został członkiem Gruppy. Był uczestnikiem niemal wszystkich jej wystaw i akcji, współredaktorem pisma "Oj dobrze już", w którym zamieszczał wiersze, manifesty, teksty odczytów. Wspólnie z Gruppą uczestniczył w niezależnym ruchu artystycznym lat 80. XX wieku. W tym okresie dał się poznać jako artysta wrażliwy na uwikłania społeczne i polityczne czasu stanu wojennego. Komentował zastaną sytuację sięgając po niewyszukaną, trafiającą wprost metaforykę, jak w cyklu "Świnie" (1983), czy symboliczne przetworzenia pięcioramiennej gwiazdy, jak w obrazach CZERWONY AUTOBUS RUSZA W DROGĘ DOOKOŁA ŚWIATA, DROGA Z PIEKŁA DO PIEKŁA (1984). Cykl obrazów dyplomowych Pawlaka nosi tytuł "Obrazy zamalowane" (1985), artysta miał bowiem zamiar (niezrealizowany) zamalować je w obecności komisji dyplomowej. Miało to być gestem zniszczenia, a zarazem solidarności z anonimowymi "malarzami" politycznych napisów na murach. W grupie obrazów z lat 1986-87 stosował zabieg przesłaniania kompozycji maskującą ją warstwą farby, co było oryginalnym przeniesieniem i utrwaleniem w sztuce charakterystycznego motywu zamalowanych politycznych haseł na murach (NIE MÓWIĘ, NIE WIDZĘ, NIE SŁYSZĘ, SKĄD PRZYCHODZIMY, KIM JESTEŚMY, DOKĄD IDZIEMY, ŁAMANIE SZKLANYCH RUREK). Radykalnej zmiany formy dokonał w cyklu "Tablice dydaktyczne" (1987-88). Płaszczyzny obrazów zapełniają graficzne siatki ideogramów, wykresów, map, znaków symbolizujących wiedzę i kulturę. Porównywano je do negatywu zarysowanej tablicy szkolnej.