MACIEJ DOBRZYŃSKI (WŁAŚNIE STARUSZEK CHODZIŁ PO SAMOTNYM DWORZE, NUCĄC PIOSENKĘ: KIEDY RANNE WSTAJĄ ZORZE [...])

ILUSTRACJA DO PANA TADEUSZA ADAMA MICKIEWICZA
na odwrocie passe-partout, w połowie wysokości, na starszym pasku zapisanym atramentem (mieszczącym zapewne tenże cytat)
naklejony nowszy, z tekstem maszynopisu w kolorze fioletowym (spod kalki?): "Staruszek chodził po samotnym
dworze, / I nucił piosnkę `Kiedy ranne wstają zorze." [cytat niedokładny! - por. wyżej];
w lewym górnym narożniku arkusza papieru zabezpieczającego odwrocie naklejka [ z ubytkami] krakowskiego antykwariatu, wypełniona w lub po 1942 roku: [druk: ] SALON [SZTUKI] / ALFREDA WAWRZECKIE[GO] / KRAKÓW, UL. WIŚLNA 9. - TELEFON Nr. 153 [- 47] / Autor [atram.: ] Włodzimierz Tetmajer / [druk: ] Tytuł [atram.: ]..... "Staruszek chodził po samotnym [nadpisane: ] dworze".... / [druk: ] Rodzaj [atram.: ] sepja (sic! - AD) [druk: ] Rozmiar [atram.:
] 14 x 11 /.... [wiersz nie wypełniony] / [druk: ] Nr. Kat. [atram.: ] 192/42.

Malarz, rysownik- ilustrator, poeta i publicysta, jedna z istotniejszych postaci rodzajowego nurtu malarstwa polskiego okresu Młodej Polski; brat poety Kazimierza- Przerwy. Studia artystyczne (niemal równolegle z filologią klasyczną na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego) rozpoczął w r. 1882 w Wiedniu (w pracowni Chrystiana Gripankerla), by już jesienią przenieść się do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie kontynuował je (do r. 1886) pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka i Leopolda Löfflera. Przez trzy następne lata (1886- 1889) doskonalił swe umiejętności w Monachium (w pracowni Alexandra Wagnera, ale przede wszystkim pod opieką Aleksandra Gierymskiego) i paryskiej Académie Colarossi, by ponownie trafić w mury macierzystej uczelni na kurs kompozycyjny Jana Matejki (do r. 1895). W r. 1890 r., poślubiwszy jedną z córek tamtejszego gospodarza- Annę Mikołajczykównę, osiadł w podkrakowskiej wsi Bronowice (stał się później prototypem postaci Gospodarza w Weselu Stanisława Wyspiańskiego). Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich `Sztuka` (1897) i Towarzystwa Polskiej Sztuki Stosowanej (1901).
Znany przede wszystkim jako malarz scen rodzajowych z życia codziennego i obrzędowego wsi podkrakowskiej oraz pejzaży, niemniejsze sukcesy odnosił w malarstwie monumentalnym, by wspomnieć choćby modernistyczną polichromię w kaplicy Św. Trójcy w katedrze wawelskiej (1902-1903).

Rysunki, należące niewątpliwie do większego zespołu, liczącego, co najmniej kilkanaście, (jeśli nie kilkadziesiąt) ilustracji, niekoniecznie zresztą przeznaczonego do publikacji, powstały w naszym przekonaniu- podobnie jak analogiczne cykle inspirowane prozą Sienkiewicza czy Pastorałką Lucjana Rydla (por.: J. Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu. Opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze, Kraków 1998 (wyd. 2), s. 113) po r. 1903. Przytoczone cytaty, określające sceny, wzięte zostały odpowiednio z: ks. VII (Rada), w. 173 i ks. VI (Zaścianek), w. 567-568 (drugi zepsuty).