Mim, 1931 r.

"[Terlikowski] w licznych swoich podróżach zwiedził Nową Zelandię, Indie, Afrykę, a od lat dziesięciu mieszka w Paryżu i wystawia tu swe płótna. Oryginalność i swoisty rozmach szybko zwróciły nań uwagę krytyków i publiczności francuskiej, której rodak nasz jest prawdziwym ulubieńcem. Łatwo było przekonać się o tem podczas ostatniej wystawy. Wykwintne tłumy stale zapełniały sale Galerji. Jedyny to z polskich artystów, który posiada tyle płócien w muzeach francuskich (cztery obrazy w paryskiem Musee du Luxembourg). Pomiędzy portretami widnieją twarze najbardziej znanych osobistości w świecie literackim, artystycznym i politycznym w Paryżu, jak: portret Anatola France’a, Alexandra Berardsa, prezesa Senatu, słynnego rzeźbiarza Bourdelle’a, byłego prezesa ministrów, p. Jerzego Leygues’a, generała Henrys’a i wielu innych. Większość wystawionych obrazów to własność prywatna lub muzeów francuskich. Obrazy Terlikowskiego uderzają barwami i wyrazem. Tkwi w nich siła i życie. Wyczuwa się w tych dziełach, mimo doskonałego pojęcia pejzażu francuskiego, melancholię polską − tę nieokreśloną tęsknicę, którą artysta zachował mimo długiego pobytu poza krajem. Wybiera się zresztą do ojczyzny celem stworzenia serii krajobrazów polskich. P. Terlikowski z dziwną łatwością wnika w najsprzeczniejsze na pozór nastroje, umie po mistrzowsku oddać każdy. Dość zaznaczyć rozkwiecony, liliowy, z prześwieconą na wskroś słońcem postacią kobiety, panneau, obok szarego, mglistego i tak przedziwnie rozległego pejzażu z brzegów Dordogne… Obecnie rodaka naszego spotyka nowy zaszczyt, gdyż władze francuskie powierzyły mu wykonanie
panneau dekoracyjnego w Operze Komicznej oraz ściennego malowidła w Panteonie".
Maria Kasterska , wystawa Włodzimierza Terlikowskiego , "Świat " 1921, nr 16, s. 7

Podróżował wiele po świecie (odwiedził Indie, Australię, Nową Zelandię, północną Afrykę) oraz po Europie - był w Anglii, Hiszpanii, Francji i Włoszech. Prawdopodobnie studiował w akademii w Monachium i u Jean Paul Laurensa w Paryżu. Od około 1911 roku zamieszkał na stałe w Paryżu. Malował pejzaże (owerniackie, bretońskie, hiszpańskie, paryskie, weneckie, północnej Afryki), portrety (m. in. Bolesława Biegasa, Antonie Bourdelle'a) i martwe natury. Debiutował w Paryżu wystawą indywidualną w galerii Bernheim-Jeune w 1900 roku (wystawy indywidualne artysty w tej galerii odbyły się także w 1913, 1916, 1917, 1929 oraz w 1973 wystawa retrospektywna) i tam przede wszystkim prezentował swoje prace - w Galerie La Boîtie (1920), Jean Charpentier (1927), Galerie Barreiro (1931), na Salonie Jesiennym (1912-13) oraz na licznych wystawach grupowych, w tym także organizowanych przez środowisko polskie. Wystawiał także w Warszawie, Poznaniu i Brukseli. W 1920 roku został odznaczony Legią Honorową. Malarstwo Terlikowskiego charakteryzuje się silnymi, nasyconymi kolorami oraz grubą fakturą nakładaną szpachlą. Jego dzieła znajdują się m.in. w muzeach w Troyes, Bordeaux, Clermont-Ferrand, Lyon, Marsylii, Villeneuve-sur-Lot, Tananarive (Madagaskar), Zbiorach Artystycznych Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu oraz licznych kolekcjach prywatnych we Francji.