PORTRET MARII CHMURKOWSKIEJ, ok. 1925

Znakomita rzeźba w stylu art deco artysty, który tworzył przede wszystkim w duchu symbolizmu i neoromantyzmu bliskiego szkoły mediolańskiej Medardo Rosso. Na 32 aukcji Domu Aukcyjnego Ostoya (14.02.2004) oferowana była jego rzeźba Salome z głową Jana Chrzciciela.

Polski rzeźbiarz i malarz. Studia artystyczne odbył w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, kontynuował w szkole zawodowej w Laas w Tyrolu oraz w Accademia di Belle Arti w Mediolanie, którą ukończył w 1911. Odbył również praktykę rzeźbiarską w Grazu (1915). W okresie międzywojennym mieszkał w Toruniu, gdzie działał w miejscowej Konfraterni Artystów. Prowadził przez pewien czas wspólną pracownię z zaprzyjaźnionym artystą Ignacym Zelkiem - atelier „Rzeźba”. Opuścił Toruń ok. 1930 r. Po II wojnie osiadł w Kielcach.
Wielokrotnie prezentował publicznie swoje prace. Wystawy miał m.in. w Krakowie (1920), Warszawie (1920), Toruniu (1922, 1928), Bydgoszczy (1924), Lublinie (1931), Kielcach (1945, 1949). Maciej Szukiewicz tak pisał o nim w 1920 r. w recenzji o wymownym tytule „Czyżby narodziny polskiej rzeźby?: W każdej z rzeźb przebija się ogromna łatwość koncepcji i dążenie do kompozycji, to jest do tego, czego w dotychczasowej rzeźbie polskiej prawie nie widzieliśmy. Artysta taki, jak W. Durek, mający za sobą prócz ukończonej architektury, znajomość wszystkich technik w drzewie, stiuku, marmurze i brązie, osiada w kraju, aby mu oddać wą pracę i niepośledni talent.
Był twórcą głównie rzeźb pomnikowych i o tematyce religijnej. M.in wykonał rzeźby do 12 kaplic kalwarii w Wielu koło Kościerzyny (1915-1924), pomnik Moniuszki w Toruniu (1923), pomnik na cześć poległych żołnierzy 8. toruńskiego pułku saperów w Toruniu (1928), figurę Chrystusa Króla na placu Królowej Jadwigi w Chojnicach (1931), płaskorzeźbę w kaplicy Matki Boskiej w Chełmży (1932), kompleks rzeźbiarski na terenie garnizonu w Komorowie (1932-1933), monumentalną rzeźbę Chrystusa Króla w Małej (1936), rzeźby w parku biskupim w Pelplinie (1937) pomnik pomordowanych w 1939 r. w Chełmży.

Maria Chmurkowska (1901-1973) aktorka teatralna i filmowa. Po ukończeniu szkoły wyjechała do Wilna, gdzie grała w T. Powszechnym i T. Polskim. Następnie wróciła do Warszawy (T. Praski), grała także w Lublinie, Grodnie (1924-25, 1936-37) , Łodzi, Grudziądzu, Poznaniu. W 1931 r. osiadła w Warszawie. Grała w "Qui Pro Quo", "Mirażu", T. Letnim, "Wielkiej Rewii" i in. Od 1932 r. coraz częściej występowała jako artystka estradowa i jeszcze przed wojną zasłużyła na miano najlepszej polskiej monologistki. Podczas okupacji występowała w teatrach jawnych: "Ul", "Maska", "Nowości". Pracowała w konspiracji jako łączniczka ZWZ-AK. Podczas Powstania Warszawskiego była sanitariuszką w powstańczym szpitalu i opuściła płonące miasto wraz z rannymi. Po wojnie występowała przede wszystkim jako aktorka estradowa, wygłaszając monologi, często własnego autorstwa. Współpracowała ze stołecznymi teatrami, występowała też w programach "Podwieczorek przy mikrofonie" i "Karuzela warszawska”. Grala w filmach: Kocha, lubi, szanuje (1934), Jego wielka miłość (1936), Bolek i Lolek (1936), 30 karatów szczęścia (1936), Skłamałam (1937), Szczęśliwa trzynastka (1938), Dziewczyna szuka miłości (1938), Kłamstwo Krystyny (1939), Dwa żebra Adama (1963), Mocne uderzenie (1966).