Bez tytułu, 1972 r.

Prezentowana praca Wojciecha Fangora powstała w pierwszej połowie lat 70. XX wieku. Serie rysunków, które w tym czasie tworzył artysta, pod względem stylistyki wyraźnie odróżniały się od charakterystycznych, przynoszących mu sukcesy na międzynarodowej arenie artystycznej prac. Rozpoznawalne przez krytyków i odbiorców sztuki wielkoformatowe płótna, i wciągające do swojego wnętrza widza za pomocą wrażenia pulsujących kształtów delikatnych form barwnych, zaprezentowane zostały w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku w 1970 roku. Po tym spektakularnym sukcesie nastał okres dalszych poszukiwań oraz swoistego wyciszenia malarza. W kontraście do silnych olejnych obrazów, Fangor w latach 70. powrócił do tworzenia prac na papierze - medium z którym związane są początki jego artystycznej kariery. W tym okresie tworzył delikatne formy, przypominające poruszające się płaszczyzny żywego organizmu. Delikatne w kolorze i w fakturze rysunki intrygujące odbiorcę i zachęcające go do interakcji. Prezentowany rysunek przedstawia splot miękkich, jakby ożywionych linii, które usiłują dotrzeć do jądra nowo powstałego tworu. Falujące linie splatają ze sobą tworząc klarowną, doskonałą kompozycję.
W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946 roku. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym "Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku w 1970 roku. Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.