Dzbany (Ceramika albańska), 1953/2006 r.

Prezentowana praca pochodzi z powstałego po 2005 roku cyklu "Palimstest", w którym artysta reinterpretował swoje rysunki z przeszłości, mierząc się z przemijaniem, czasem i własną historią. Stefan Szydłowski pisał o nich następująco: "W obrazach malowanych od 2005 roku Fangor bada czasoprzestrzeń od strony czasu, zachwycając się wielością i złożonością jego wymiarów. `Akurat odkryłem to zupełnie przypadkowo tłumaczył Fangor. Można powiedzieć, że rysunek fotograficznie powiększony do odpowiedniej skali daje coś zupełnie wyjątkowego. (...) To są dwie różne rzeczy. Ingerencja medium, które mechanicznie to powiększa, coś daje. Rysunek staje się materiałem, traci swoją `sztuczność` i zyskuje `naturalność` wobec artysty. To spotkanie po latach schłodzone jest upływem czasu i na dodatek ingerencją cyfrowej kserokopiarki drukującej rysunek na płótnie w zupełnie nowej skali" (Stefan Szydłowski, Wojciech Fangor. Przestrzeń jako gra, Kraków 2012, s. 336).

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946 roku. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym "Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.