Fale, 1971 r.

Prezentowana praca jest owocem eksperymentów rozpoczętych na początku lat 50., które umożliwiły artyście badania środków wyrazu określających przestrzeń w malarstwie. Zagadnienie przestrzeni jest kluczowym problemem w twórczości Fangora – rozmyślania nad nią uwidaczniają prace zwane przez artystę „strukturami” badające przestrzeń wewnętrzną i zewnętrzną dzieła. W prezentowanej pracy rysunkowej artysta zastosował nieregularne smugi i punkty, które tworzą zjawisko urojonej pulsacji. W pracy pojawiają się delikatnie przeplatane czerń, róż i błękit, będące barwami kluczowymi dla poszukiwań artystycznych Fangora. Odbiorca na próżno stara się znaleźć skonkretyzowany kształt, nie tylko poprzez „pulsowanie” i „wirowanie” form wewnątrz rysunku, lecz także jego nieokreśloną krawędź.
Fangor tak opisywał swoje eksperymenty przestrzenne: „Rozproszenie i brak konturów, niemożność lokalizacji jakiegokolwiek punktu, przepływanie w sposób ciągły kolorów – uniemożliwia ogniskowanie soczewki oka, identyfikację i lokalizację kształtu, wartościowanie wielkości. Powoduje frustrację, wynikłą z potrzeby zdefiniowania kształtu i z niemożności zaspokojenia tej potrzeby. To stwarza potężny, nowy kontrast, a kontrast – to budulec każdego dzieła sztuki. Kontrast pomiędzy: widzę i nie widzę, wiem i nie wiem, tutaj i tam, teraz i wtedy”. Ów dialog lub gra prowadzona z odbiorcą, której mianem krytycy sztuki określają prace Wojciecha Fangora, tworzony był intuicyjnie i pod wpływem doznań emocjonalnych. Fangor wielokrotnie podkreślał, że zawsze wolał improwizację niż ekierkę i cyrkiel.
Warto tu przytoczyć słowa Stefana Szydłowskiego: „Od rysunku się zaczyna; przy pomocy kreski, linii próbujemy sami doświadczyć czegoś wizualnego i podzielić się tym z innymi. Wielokrotne powracanie do tematu ustanawia szczególny związek między artystą i rysowanym obiektem, czyni rysowanie czymś granicznym, co jednocześnie jest w nas i poza nami. Rysunek zdaje się być bardziej niż inne formy wypowiedzi artystycznej, wypowiedzią osobistą, w której widać bardziej niż w innych tego, kto rysuje. Rysowanie, podobnie jak pisanie, jest udzielaniem siebie temu, co się obserwuje i próbuje uchwycić w rysunku, ale także i ten, kto rysuje, poddaje się temu, co rysowane. Na podstawie pisma można wiele powiedzieć o piszącym, ale praca nad nim może być także drogą do kształtowania charakteru człowieka. (…) Wydaje się, że wystarczy odpowiedzieć sobie na pytania: co, jak i dlaczego rysował Fangor, by dowiedzieć się czegoś o nim i jego świecie”.

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem – jak w słynnym “Studium przestrzeni” z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op – art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.