Portret mężczyzny, 1948 r.

"Pod koniec lat 40. zbladły moje muzealne tęsknoty estetyczne. Poczułem, że w sztuce nie można starać się dorównać nikomu, że trzeba się poddać swoim możliwościom, swojemu czasowi, swoim doświadczeniom i odczuciom. Żyje się dziś, teraz i istotne są impulsy, które wynikają z bieżących doświadczeń, z życia. A tęsknota za dawnymi dobrymi czasami to sentymentalna, bezpłodna słabość" (Wojciech Fangor, Fangor o sobie, [w:] Fangor. 50 lat malarstwa, katalog wystawy, Państwowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, październik 1990 - luty 1991, red. Romualda Niekrasz, Zdzisława Tyman, Warszawa 1990, s. 3).
Mając w pamięci obrazy Matisse`a, Légera, a w szczególności Picassa, którego "Guernice" przyglądał się na międzynarodowej wystawie w Paryżu w 1937 roku, Fangor zrobił pierwsze kroki w kierunku sztuki kubizującej.
"Był to okres budowy systemu konstrukcji malarskiej obrazu, opartego na ekspresyjnym działaniu koloru i światła i na uproszczonej, zgeometryzowanej formie, która wiązała się z geometrią prostokątnego płótna. Świadomość geometrii płótna, jego obrzeży, płaszczyzny i jego realność pozwoliła mi chyba po raz pierwszy zmienić pojmowanie przestrzeni w obrazie i uniezależnić się od przyswojonej od dziecka iluzji perspektywicznej, i co za tym idzie, traktowania powierzchni obrazu jako czegoś, co trzeba koniecznie zatracić. Od tego czasu obraz na płótnie nie kładł się w głąb, ale stał na powierzchni. Iluzje przestrzenne nie były całkowicie stracone, ale straciły swą wyłączność i były w równorzędnym dialogu z realnością powierzchni płótna" (Wojciech Fangor, Wspomnienia, rękopis z archiwum artysty [cytat za:] Wojciech Fangor. Przestrzeń jako gra, [red.] Stefan Szydłowski, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2012, s. 18).
Kubizujących obrazów namalował Fangor około 100. Z większości, która uległa rozproszeniu, znamy dziś około 30 prac. Prezentowany portret mężczyzny powstały w 1948 roku jest znakomitym przykładem ówczesnego stylu malarza.

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946 roku. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym "Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku w 1970 roku. Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.