Wędrowny ślepiec

"Postacie potraktowane są z pewną dozą idealizacji (cechującej wczesne prace Gersona). Postać starca, mimo ubogiego odzienia, jest pełna godności, jego oblicze uderza szlachetnością i życiową mądrością. Dziewczyna skromna, pełna wdzięku - wyraz jej twarzy i gesty sugerują serdeczność i troska o prowadzonego kalekę. Upozowanie postaci nasuwa w jakimś stopniu nawiązanie do klasycznych kompozycji przedstawiających antycznych bohaterów - Edypa i Antygonę (temat popularny w dziewiętnastowiecznym malarstwie)." (za opinią Janiny Zielińskiej
Studia artystyczne rozpoczął na Oddziale Architektury warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, lecz już po roku przeniósł się na wydział malarstwa, gdzie uczył się pod kierunkiem C. Breslauera, M. Zaleskiego i J. F. Piwarskiego. Szkołę ukończył w 1851 r. z wyróżnieniem i otrzymał dwuletnie stypendium w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Tam był uczniem klasy malarstwa historycznego u A. T. Markowa. W roku 1854 uczęszczał także na zajęcia z teorii sztuki prowadzone przez W. I. Grigorowicza. W czasie dwuletniego pobytu w Paryżu uzupełniał studia malarskie w pracowni L. Cognieta. Po powrocie do kraju, w 1858 r. założył własną pracownię. Przyczynił się do powstania Warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Utrzymywał stałe kontakty z Akademią Petersburską, która w 1878 r. nadała mu tytuł profesora. Był wybitnym pedagogiem - w latach 1872 - 96 był głównym profesorem Klasy Rysunkowej w Warszawie, a jego uczniami byli najwybitniejsi polscy malarze 2 połowy XIX w. Uczestniczył w wielu wystawach w Europie i Stanach Zjednoczonych. Był artystą niezwykle wszechstronnym - poza malarstwem olejnym i akwarelowym, wykonywał także kompozycje freskowe, przygotowywał ilustracje. Malował pejzaże, m in. widoki tatrzańskie, sceny historyczne, portrety, wykonał też wiele rysunków typów chłopskich, które zostały wykorzystane m.in. w albumie `Ubiory ludu polskiego`, wydanego w 1855 r.