Widok Miechowa, 1853 r.

Studia artystyczne rozpoczął na Oddziale Architektury warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, lecz już po roku przeniósł się na Wydział malarstwa, gdzie uczył się pod kierunkiem C. Breslauera, M. Zaleskiego i J. F. Piwarskiego. Szkołę ukończył w 1851 r. z wyróżnieniem i otrzymał dwuletnie stypendium w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Tam był uczniem klasy malarstwa historycznego u A. T. Markowa. W roku 1854 uczęszczał także na zajęcia z teorii sztuki prowadzone przez W. I. Grigorowicza. W czasie dwuletniego pobytu w Paryżu uzupełniał studia malarskie w pracowni L. Cognieta. Po powrocie do kraju, w 1858 r. założył własną pracownię. Przyczynił się do powstania Warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Utrzymywał stałe kontakty z Akademią Petersburską, która w 1878 r. nadała mu tytuł profesora. Był wybitnym pedagogiem - w latach 1872 - 96 był głównym profesorem Klasy Rysunkowej w Warszawie, a jego uczniami byli najwybitniejsi polscy malarze 2 połowy XIX w. Uczestniczył w wielu wystawach w Europie i Stanach Zjednoczonych. Był artysta niezwykle wszechstronnym - poza malarstwem olejnym i akwarelowym, wykonywał także kompozycje freskowe, przygotowywał ilustracje. Malował pejzaże, m in. widoki tatrzańskie, sceny historyczne, portrety, wykonał też wiele rysunków typów chłopskich, które zostały wykorzystane m. in. w albumie `Ubiory ludu polskiego`, wydanego w 1855 r.