PORTRET IZABELLI Z FLEMINGÓW CZARTORYSKIEJ, ok. 1830 r.

Wojciech Korneli Stattler wykształcenie malarskie zdobył w Krakowie, w Szkole Sztuk Pięknych (1816-18 u J. Brodowskiego i J. Peszki) oraz na lekcjach prywatnych u F. Lampiego, Rzymie, w Akademii św. Łukasza (1818-23 u A. Pozziego, i 1824-30) oraz w Wenecji w tamtejszej Akademii (u A. Canovy) i prywatnie u V. Cammucciniego. W latach 1831-57 był profesorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, do której programu wprowadził rysunek z żywego modela. W 1829 i 1832 w Łańcucie portretował członków rodziny Potockich, w 1830 był w Puławach A. Czartoryskiego. Od. 1870 mieszkał w Warszawie. Wyjeżdżał wielokrotnie do Wiednia (1830), Paryża (1843/44) i Rzymu (1853, 1857). Malował sceny religijne, historyczne oraz portrety. Jego malarstwo oparte na starannym rysunku, przemyślanej kompozycji i gładka maniera malarska uznawane jest za przykład chłodnego klasycznego stylu.
Elżbieta (Izabella) z Flemingów Czartoryska (1745-1835), od 1761 żona Adama Kazimierza, generała ziem podolskich, słynna z urody, niezwykłej inteligencji, romansów - twórczyni warszawskich Powązek a później Świątyni Sybilii i Domku Gotyckiego w Puławach. Prezentowany wizerunek ma charakter szkicu zrobionego `na żywo", pozbawiony akademickiego "fini", które nadawało obrazom XIX w. szklistej wrecz gładkości. Materiałem porównawczym dla tego portretu może być wizerunek księżnej, pędzla Stattlera (ze zbiorów prywatnych w Krakowie) oraz akwarela Adama Pilińskiego z r. 1831 (przechowywany w Muzeum XX Czartoryskich w Krakowie). Oba wymienione portrety publikowane są w albumie Muzeum Czartoryskich. Historia i Zbiory, Kraków 1998, s. 81