Napoleon pod Samosierrą, 1937 r.

"Na pierwszy rzut oka, obejmując całe pasmo wzrokiem, widzę gdzie Somossiera. Tam! Tylko tam, gdzie wśród stromych i wysokich szczytów to łagodne zagłębienie, tak, to jest jedyne przejście przez Guadarramę i jedyna droga do Madrytu. Myśl, że jestem już na tym samym trakcie, po którym legia nadwiślańska i szwoleżerzy gwardii tyle razy maszerowali, że jestem już blisko tego miejsca o nazwie tak popularnej w dalekiej Polsce, napełnia mnie, pomimo zmęczenia, doskonałym humorem. (...) O świcie ruszamy już wprost ku różowym teraz na tle oparów szarych i mgieł górom Guadarramy, trakt nas prowadzi wprost na owo siodełko. Wizje mojej malarskiej fantazji zapełniają mi tę drogę, sceny z pamiętników (...) tłoczą się i kłębią... Jesteśmy w wiosce Cerejas. Tu był biwak cesarza, u wejścia niemal do wąwozu, tu wstąpił tejże nocy w służbę przy nim Kozietulskiego czwarty szwadron szwoleżerów gwardii, zluzowawszy szwadron de gendarmes d'elite, którzy byli w służbie od Bajonny. Inne szwadrony pułku szwoleżerów zostały nieco w tyle, tam ku Sepulveda. Tutaj przy ogniach biwaków w zimną noc listopadową, w mrozie wionącym od granitowej pustki tak już bliskiej, niejeden z naszych zmówił pewnie "Kto się w opiekę" i popatrzał, czy szkaplerza nie zgubił. Łańcuchy ogni hiszpańskich, ciągnące się po falistościach wzgórz, wskazywały dostatecznie, że to, co patrole wywiadowcze meldowały szefowi sztabu Berthier a księciu Neuchâtel, jest prawdą; cała armia Palafoxa czeka na Napoleona w Somossiera, a że bronić będzie tego defilé (w żadnym języku europejskim nie ma słowa odpowiadającego francuskiemu defilé - właściwie znaczy to przejście, które nie pozwala oddziałom poruszać się inaczej jak bardzo wąskim frontem) z całą zaciekłością, o tym nikt nie wątpił. Wychodzimy z Cerejas i wchodzimy do wąwozu. Przypomina mi się wejście do Doliny Kościeliskiej w Tatrach. Formacja gór mniej dzika od tatrzańskiej, za to jodeł i świerków nie ma wcale, tylko kępki limby, góry zawalone głazami, jałowe jak Czerwone Wierchy. Szosa szeroka idzie wzdłuż szumiącego górskiego potoku po prawej stronie; przechodzimy mostek kamienny, potok jest teraz po lewej naszej stronie. Już wiem! orientuję się teraz doskonale, zaraz będzie drugi most, potok pozostanie już zupełnie za nami, a nawet szyja wąwozu rozszerzy się w rozległą dolinę. Za drugim mostkiem, tym właśnie, na którym stoję, stał szwadron służbowy Kozietulskiego, zasłonięty wystającą skałą od kul działowych i kartaczy, a tu, w tym miejscu, stał cesarz". WOJCIECH KOSSAK, "WSPOMNIENIA", WARSZAWA 1971, s. 169-170

Był synem i uczniem Juliusza Kossaka, ojcem Jerzego, także malarza oraz poetki Marii Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej i pisarki Magdaleny Samozwaniec. Kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895 -1902 przebywał głównie w Berlinie, gdzie pracował dla cesarza Wilhelma II; malował też dla dworu Franciszka Józefa II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, realizował zamówienia portretowe. W 1913 r. był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Był współautorem panoram: Racławice (1893 - 1894), Berezyna (1895 - 1896), Bitwa pod piramidami (1901 r.) oraz szkiców do niezrealizowanej Samosierry (1900 r.) Był niezrównanym malarzem scen batalistycznych i historycznych. Gloryfikował w nich wojsko polskie: ułanów, szwoleżerów, legionistów. Doskonale opanował sztukę malowania koni.


Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.