Głowa Stefana Flukowskiego

"W całej szkole miałem najgorsze stopnie z rysunków - opowiadał Dunikowski - mój nauczyciel za głowę się chwycił później, kiedy się dowiedział, że zostałem profesorem akademii. I dodał: kiedy miałem 19 lat, zakochałem się. I wtedy chciałem koniecznie zrobić portret ukochanej. Wziąłem węgiel i nim zrobiłem portret z profilu, taki rysunek, płaskorzeźbę. Udało mi się i od razu zacząłem rzeźbić. Sporo nawet zarabiałem. Postanowiłem, że zostanę rzeźbiarzem".
Xawery Dunikowski

Dunikowski zdominował rodzimą rzeźbę w pierwszej połowie XX wieku, nadając kształt polskim neoromantycznym mitom. Rzeźbił mocarzy, wielokrotnie powracał do tematu macierzyństwa, podejmował tematykę narodową: popiersia postaci historycznych, głowy wawelskie, by dojść do tematów symbolicznych : "Fatum", "Tchnienie". Rzeźba Dunikowskiego ciążyła zawsze ku ekspresji form twardych, dużych brył o ostrych kantach. Ale mamy też Dunikowskiego kameralnego. Portretując swojego przyjaciela - poetę Stefana Flukowskiego - Dunikowski oddał wiernie rysy twarzy, ale z portretu wyziera przede wszystkim studium psychologiczne. W popiersiach osób, z którymi łączyła go zażyłość, o wiele więcej uwagi poświęcał charakterowi, jak zauważył krytyk Zygmunt Lubicz-Zaleski: "nieomylna wprost wrażliwość Dunikowskiego na jakości psychologiczne czyni zeń namiętnego poszukiwacza hierarchii prawd, coraz głębiej poza maską kształtu ludzkiego ukrytych" (cytat za: Anna Wierzbicka, Artyści polscy w Paryżu, Warszawa 2008, s. 115). W portretowym gipsie Flukowskiego rzeźbiarz oddał swymi dłońmi zamyślenie, skupienie i liryzm poprzez czystość konturów i skromny modelunek.

Stefan Flukowski urodził się 18 sierpnia 1902 w Warszawie, a zmarł 8 maja 1972 w Świnoujściu. Był pisarzem, tłumaczem i poetą związanym z grupą literacką Kwadryga. W jej szeregi wstąpił w 1927 r., skupiała się ona wokół czasopisma "Kwadryga", w którym debiutował wierszem pt. "Musimy zdobyć wzajemność jaskółek" ("Kwadryga"1927 nr 2), a w latach 1927-31 był członkiem redakcji tego pisma. Wraz z innymi kwadrygantami, m.in. Władysławem Sebyłą, Włodzimierzem Słobodnikiem, Stanisławem Ryszardem Dobrowolskim, Niną Rydzewską, Aleksandrem Maliszewskim, Zbigniewem Uniłowskim propagował poezję wrażliwą społecznie, opartą na fundamentalnych wartościach humanistycznych. Inspiracji programowych poeci "Kwadrygi" szukali u romantyków. Był jednym z pierwszych i najważniejszych przedstawicieli surrealizmu w Polsce. Tłumaczył dzieł Anatola France'a czy Paula Eluarda. Duże uznanie krytyki okresu międzywojennego zdobył prozą. Jego nastrojowo-poetyckie opowiadania z elementami onirycznymi (tom "Pada deszcz", 1931, wyd. rozsz. 1958) oraz opublikowana tuż przed wybuchem wojny powieść realistyczno-groteskowa "Urlop bosmanmata Jana Kłębucha" (powojenne wyd.: 1965, 1973), w której przedstawia zderzenie cywilizacji z tradycyjną kulturą wiejską, przyniosły Flukowskiemu rozgłos. Po zakończeniu działań wojennych poeta wraz z żoną zamieszkał w Krakowie. Podjął pracę jako kierownik literacki Teatru im. J. Słowackiego (1946-47), był też członkiem komitetu redakcyjnego "Przeglądu Artystycznego" (1946-48) oraz "Listów z Teatru" (1946-49). W latach 1947-49 redagował "Bibliotekę Dramatyczną 'Nowy Teatr'" w krakowskiej Spółdzielni Pracy i Użytkowników "Czytelnik". W latach 1948-49 powierzono mu funkcję prezesa Oddziału Krakowskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1950 r. Stefan i Maria Flukowscy zamieszkali w Warszawie. Maria Flukowska współpracowała z wybitnym rzeźbiarzem, Xawerym Dunikowskim, jako jego asystentka i sekretarka. W późniejszych latach wraz z mężem i córką opiekowali się samotnym twórcą. Stefan Flukowski od początku swej twórczości interesował się sztuką, pisał teksty do katalogów wystaw plastycznych (Marii Dawskiej, Xawerego Dunikowskiego), był komisarzem kilku ekspozycji rzeźbiarza.
Wśród przyjaciół poety byli m.in. Jadwiga Witkiewiczowa, wdowa po Witkacym, prof. Konrad Górski, Xawery Dunikowski, Zofia Nałkowska, Jerzy Szaniawski, Stanisław Maria Saliński, Konstanty Ildefons Gałczyński. Podczas tych przyjaźni poeta zgromadził interesujący zbiór sztuki i archiwaliów: portrety namalowane ręką Stanisława Ignacego Witkiewicza, grafiki Władysława Lama, a także prace Stanisława Dawskiego, Marii Dawskiej, Leokadii Bielskiej-Tworkowskiej, oryginalną kolekcję ceramiki z pracowni Augustyna Necla oraz po śmierci Dunikowskiego odziedziczył spuściznę po rzeźbiarzu - obrazy i rzeźby.

Jestem, nie jestem, znowu jestem
drobiną pyłu - niezniszczalny -
spiżowy - albo
tylko miejscem, gdzie kiedyś gdzieś
byłem dymem, albo
napomknięty cieniem
jak każdy człowiek tego wieku,
napomknięty cieniem,
tym cieniem z fryzu Hiroszimy.
(Stefan Flukowski, fragment wiersza "Napomknięty cieniem")

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.