Popiersie Ignacego Daszyńskiego (1866-1936)

W 1894 roku rozpoczął naukę rzeźby w warszawskich pracowniach: Bolesława Syrewicza, a następnie Leopolda Wasilkowskiego. Zadebiutował Popiersiem Mefista w Warszawskim Towarzystwie Sztuk Pięknych w 1895 roku. W latach 1896-1898 studiował rzeźbę pod kierunkiem Alfreda Dauna w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Praca dyplomowa Portret Henryka Szczyglińskiego, została nagrodzona złotym medalem. Do 1903 roku kontynuował naukę w krakowskiej uczelni pod kierunkiem Konstantego Laszczki. W 1902 roku w TPSP w Krakowie odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty. W następnym roku otrzymał list pochwalny i nagrodę na wystawie konkursowej TZSP w Warszawie. W latach 1904-1910 pełnił funkcję profesora rzeźby w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Około 1906 roku wyruszył w podróż na Bliski Wschód (Syria, Palestyna) i do Włoch. W roku 1908 przystąpił do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, z którym wystawiał od 1903 roku. W latach 1910-1912 pracował nad zleceniem wykonania portalu do kościoła Jezuitów w Krakowie. W 1911 otrzymał nagrodę za rzeźbę Madonna na Wystawie Sztuki Kościelnej. W 1914 roku wyjechał zagranicę i tam zastał go wybuch wojny. Zwolniony z Legii Cudzoziemskiej mieszkał w Paryżu od 1915 do 1921 roku. W 1920 roku otrzymał nominację na profesora rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Funkcję tą pełnił do wybuchu II wojny światowej. Aresztowany w 1940 do wyzwolenia przebywał w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Od roku 1946 wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1954 roku przeniósł się do Warszawy i podjął pracę dydaktyczną na Akademii Sztuk Pięknych. Od kwietnia 1959 prowadził również katedrę rzeźby w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu.