Anioł, 1996 r.

W prezentowanej pracy tytułowy anioł jest zawieszony na tle abstrakcyjnie potraktowanego nieba ponad umownym, górskim pejzażem. Postać sprawia wrażenie jakby rozpadała się na części - nogi, tułów i głowa skręcone są każda w inną, nieodpowiadającą sobie stronę. Gdzieś poniżej znajduje się spadająca, wypuszczona z ręki fajka, a anielskie skrzydła stanowią szkicową smugę, której bliżej do wyglądu chmury.
Yakov Feldman jest twórcą, który lubi nadawać swoim dziełom odrealniony charakter. Imaginacyjny efekt osiąga dzięki niecodziennej, intrygującej kolorystyce oraz łączeniu abstrakcyjnych form i realistycznych portretów, nawiązujących swoją estetyką do renesansowych kanonów piękna. Fascynacja malarstwem dawnych mistrzów jest doskonale widoczna w niemal całej jego twórczości. Feldman wykorzystuje motywy powszechnie znane z malarstwa tej epoki, często dokonuje też daleko posuniętej stylizacji swoich postaci tak, aby ich wizerunki przypominały włoskie i holenderskie portrety mieszczańskie. Chętnie sięga również po elementy kostiumograficzne. Na jego obrazach można zobaczyć mężczyzn ubranych w wiązane kaftany i koszule o szerokich rękawach. Artysta ciekawie traktuje też nakrycia głowy, przekształcając klasyczne włoskie berety z wywiniętym rondem do form przypominając nowoczesne rzeźby.


Yakov Feldman urodził się w żydowskiej rodzinie w Witebsku na Białorusi. W wieku 19 lat rozpoczął tam naukę na Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów wystawiał swoje prace na wystawach grupowych w Moskwie, Sankt Petersburgu i Witebsku. Po ukończeniu studiów w 1990 roku wyemigrował do Izraela i zamieszkał w Jeruzalem. Dzisiaj swoje prace pokazuje w galeriach na całym świecie, między innymi w Tel Avivie, Paryżu, Londynie, Los Angeles. Wystawą, która była jego największym dotychczasowym sukcesem miała miejsce w 2007 roku w Wielkiej Synagodze na Long Island w Stanach Zjednoczonych. W swoich pracach artysta często łączy symbole znane z ikonografii żydowskiej. Obrazy Jakova Feldmana mają bardzo współczesny charakter, jednak twórca często sięga również do wzorców i estetyki wczesnego renesansu. Jego kompozycje znajdują się na pograniczu surrealizmu i symbolizmu z elementami malarstwa realistycznego, co jest widoczne w detalach jak twarze, dłonie czy elementy kostiumów. Artysta chętnie sięga do estetyki znanej mu z prac Giotta czy Jana Van Eycka oraz wzorców bizantyjsko-ruskich.