Apparve-prima, 2003 r.

Twórczość Zbigniewa Makowskiego jest bardzo spójna i niezwykle jednorodna formalnie. W swoich kompozycjach malarz łączy cyfry, rozmaitego kroju litery, różnorakie, niejednokrotnie skomplikowane, formy geometryczne, uproszczone znaki przedmiotów, akcenty figuratywne (m.in. postacie zwierząt, wizerunki kobiet) czy znane tylko sobie symbole. Tak jest również w przypadku prezentowanej pracy. Tytuł obrazu (będący jednocześnie stylizowaną inskrypcją w centralnej części płótna),"Apparve prima" można przetłumaczyć z języka włoskiego jako "on/ona pojawił (a) się pierwszy/a", co ma ścisły związek z kolejnymi elementami obrazu. W dolnej partii płótna Makowski skopiował twarz archanioła Uriela ze słynnej kompozycji Leonarda da Vinci - Madonna w grocie, znanej również jako Madonna wśród skał. Obraz został w 1483 roku zamówiony przez Bractwo Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny przy kościele San Francesco Grande i przedstawia symboliczną scenę adoracji Dzieciątka przez św. Jana, archanioła i Matkę Boską.
Makowski umieścił twarz Uriela w niejednoznacznej, abstrakcyjnej przestrzeni, przywołującej na myśl surrealistyczny pokój z geometryzującymi, trójwymiarowymi formami - białą spiralą i czerwoną kulą. Obraz można interpretować jako symboliczny hołd złożony twórczości Leonarda da Vinci, jego geniuszowi i umiejętnościom. Oprócz oblicza archanioła świadczyć może o tym biała spirala, luźno nawiązująca do futurystycznych projektów renesansowego artysty, m.in. rotującego dysku. Włoska inskrypcja wskazuje na fascynację Makowskiego pionierstwem geniusza i jego niezaprzeczalnego wpływu nie tylko na europejską sztukę, ale także kulturę i naukę, a zastosowana przez artystę forma żeńska forma jako aluzja do legendarnej, niejednoznacznej tożsamości genderowej Leonarda.

W latach 1950-56 studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom obronił w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Brał udział m.in. w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Warszawa 1959) czy I Plenerze Koszalińskim (Osieki 1963) Nie identyfikował się jednak z działaniami awangardy. Zajmował się różnymi dziedzinami nauki: matematyką, kulturą wschodu, pasjonował się kabalistyka. Łącząc w swoich kompozycjach znaki, cyfry i litery osiągał efekty symboliczne i surrealistyczne.
W 1962 przebywał we Francji i brał udział w wystawie "Le Mouvement Surréaliste et le Mouvement Phases" w Paryżu. W latach 60. komponował swe obrazy ze znaków magicznych, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. W latach 70. i 80. malował ezoteryczno-magiczne pejzaże, przedstawiające zazwyczaj fragmenty antycznej architektury, ponad którymi unoszą się symboliczne przedmioty. Otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida, jest również laureatem Nagrody im. J. Cybisa, przyznawanej za całokształt twórczości.