Ter vocata diva triformis, 1973 r.

Gór opiekunko i gajów, dziewico, która cierpiące w połogu kobiety, trzykroć wzywana, słyszysz i wybawiasz, o ty trójkształtna, pinia przed domem niechaj będzie twoja, którą cieszyłem się w minione lata, teraz ją daję z krwią wieprza, co ciosu markotny czeka.
HORACY, DO DIANY, [W:] TENŻE, DZIEŁA WSZYSTKIE, TŁUM. I OPR. ANDRZEJ LAM, WARSZAWA 2011

"Ter vocata diva triformis" to tytuł pracy Zbigniewa Makowskiego, namalowanej w 1973. Głównymi bohaterami obrazu są przedmioty pośród utopijnego pejzażu. Dzięki precyzyjnemu modelunkowi zdają się wyizolowane z otoczenia. Na łące pośród lasów widzimy zwyczajną, zdawałoby się, architekturę, w otoczeniu zupełnie niepasujących obiektów: gigantycznych sznurów pereł, świecy, lewitujących kuli, ramki na zdjęcia i drabiny, prowadzącej wprost w przestworza. Sygnatura i tytuł w charakterystyczny sposób umieszczono w obrębie kompozycji, przez co stały się jej równoprawną częścią. Tym samym nieco poszatkowany cytat z hymnu Horacego, który w wolnym tłumaczeniu oznacza: "po trzykroć wzywana bogini trójkształtna", staje się kolejnym bohaterem sceny.
Dzieła Zbigniewa Makowskiego przypominają ilustracje do tajemniczych ksiąg chiromanty, swego rodzaju mistyczne traktaty dotyczące spraw ostatecznych. W pojęciu XVIII-wiecznych twórców pejzaż idealizowany, utopijny, fantastyczny i irracjonalny zarazem, pokazywać miał pranaturę i prarośliny. Te ostatnie, według Goethego, powinny być aż tak niezwykle, by sama przyroda zazdrościła ich artyście. Dzisiaj nazwalibyśmy je archetypami, które stanowią wyobrażenie ideału. Makowski pisał:
"Kiedyś napisałem, iż ruchome tylko ruchomym zatrzymać można. Znaczyło to może, że aby zrozumieć świat, trzeba by samemu stać się światem.
Napisałem też, że jeśli dzieło nie jest doskonałe, to już prawie wszystko jedno, jakie jest...
Powiedział ktoś, że istnieje norma dnia i pasja nocy: sztuka zawiera je obie i dlatego podobna jest do ziemi, na której żyjemy.
Dlatego podobna do kołowrotu studni.
Dlatego podobna jest do ogrodu podległego porom roku. Pośrodku ogrodu stoi drzewo. Weź owoc z drzewa i przełam na dwie połowy. Popatrz".
Artysta łączy w swoich dziełach konkretność i umowność, przedmiot i znak, przyrodę i działalność człowieka. Łączy też malarstwo i poezję. Wszystko to przeplata się z jego zamiłowaniem do kultury antycznej i godną podziwu erudycją. Zdaniem Anny Baranowej "Cała twórczość Zbigniewa Makowskiego - to, co robi na płótnie i na papierze - ma charakter autobiograficzny. Jest to autobiografia ducha - ducha zachłannego na życie, na przeżywanie, na poznawanie. Tkanka jego dzieł - i malarskich, i poetyckich - jest gęsto spleciona i poprzerastana autorefleksją. Większość wątków wciąż się powtarza, ale w różnych repryzach, odsłonach, w różnych kontekstach i oświetleniu. Długie przebywanie z twórczością Mistrza pozwala odkrywać tę powtarzalność i różnorodność zarazem. Ale im bardziej wnikam w to dzieło, tym bardziej się ono wymyka. Chodząc po tropach artysty; przemierzając z nim rozległe przestrzenie kultury, po których z zamiłowaniem prowadzi; docierając do miejsc, które wydają mi się całkowicie nowe albo znajome, lecz inaczej pokazane - ciągle doświadczam własnych granic. To, co najbardziej istotne, jest niepoznawalne. Jednak przebywanie w domenie Makowskiego pozwala rozepchnąć ograniczenia wrażliwości i przybliżyć się do źródeł piękna" (Anna Baranowa, Zbigniew Makowski - pictor laureatus, "Arttak - Sztuki Piękne" 2012, nr 3, s. 31).

Poeta-malarz w 1962 spotkał w Paryżu André Bretona i przez kilka lat wystawiał wraz z grupą Phases. Chociaż wiele łączy jego sztukę z surrealizmem, to nie sny i podświadomość go inspirowały. Surrealiści sięgali do tego, co nieokreślone, wydobyte z chaosu, nieświadome, posługując się nierzadko automatyzmem. Makowski - wręcz przeciwnie: zanurza się w wiedzy i kulturze, penetruje obszary mistycyzmu, języka, filozofii, literatury, poezji. Wraz z fragmentami wspomnień i komentarzy autora jego dzieła to wizja doskonałego świata twórcy, który wypełniają symbole i ukryte znaczenia. W tym znaczeniu artysta staje się filozofem - miłośnikiem wiedzy, oddającego jej cześć przez tworzenie.

Studiował w warszawskiej ASP (1950-56). Zajmował się różnymi dziedzinami nauki: matematyką, kulturą wschodu, pasjonował się kabalistyka. Łącząc w swoich kompozycjach znaki, cyfry i litery osiągał efekty symboliczne i surrealistyczne. Brał udział w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 1959. Jest laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida. W 1956 ukończył warszawską ASP (pracownia Kazimierza Tomorowicza). W 1962 przebywał we Francji i brał udział w wystawie "Le Mouvement Surréaliste et le Mouvement Phases" w Paryżu. Uprawia sztukę surrealistyczną, świadczącą o fascynacji wiedzą ezoteryczną. W latach 60. komponował swe obrazy ze znaków magicznych, symboli i rekwizytów, także sentencji i dłuższych tekstów. W latach 70. i 80. malował ezoteryczno-magiczne pejzaże, przedstawiające zazwyczaj fragmenty antycznej architektury, ponad którymi unoszą się symboliczne przedmioty "Vale ergo polia, Et ibam in profundis". Otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida oraz Nagrody im. J. Cybisa.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.