BRZDĄC, po 1949 r.

Malarz, rzeźbiarz, scenograf, teoretyk, w sztuce polskiej zajmuje poczesne miejsce jako współtwórca i spirytus movens krakowskiej grupy Formiści (powstałej w 1917 r. pod nazwa Ekspresjoniści Polscy. Należał też do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. Drogę artystyczną rozpoczął w kijowskiej Szkole Sztuk Pięknych. W latach 1906-1911 studiował u Teodora Axentowicza w krakowskiej ASP. Poznał również Jacka Malczewskiego, którego wpływ widać we wczesnych pracach, i jak podaje J. Dobrowolski "żywił prawdziwy kult dla Wyspiańskiego". Podróże po Europie odbyte w trakcie pięcioletnich studiów pozwoliły mu poznać nowe style i tendencje w sztuce. Prace Cezanne`a, kubistów i fowistów zainspirowały go i nadały kierunek jego twórczości, w której pierwsze miejsce zajmowała forma i rytm. Był organizatorem krakowskich wystaw Niezależnych w 1911, 1912, 1913 roku. W latach 1923-1924 kierował pracownią malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, od 1924 r. uczył w Wolnej Szkole Malarstwa L. Mehofferowej, a po wojnie został mianowany profesorem ASP w Krakowie. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych w Krakowie, Warszawie, Lwowie, Paryżu, Wiedniu, Pittsburghu, Nowym Jorku, Brukseli, Wenecji. W 1922 roku odbyła się wystawa indywidualna artysty w warszawskiej Zachęcie.