Dmuchawiec, ok. 1909

Edukację artystyczną rozpoczął w 1905 r. w SSP w Kijowie. Studia malarskie kontynuował w l. 1906-1911 w krakowskiej ASP pod kierunkiem Teodora Axentowicza i Jacka Malczewskiego. W okresie 1907-1911 odbył szereg podróży do Wiednia, Monachium, Paryża i Florencji, służących zarówno poznaniu sztuki dawnych mistrzów jak i przyswojeniu rozmaitych nurtów sztuki współczesnej. Wraz z bratem, Andrzejem Pronaszką, i Tytusem Czyżewskim zainicjował w Krakowie wystawy Niezależnych (1911, 1912, 1913), zorganizowane na wzór paryskiego Salon des Indépendants. Ogłoszony przez artystę w 1914 r. na łamach krakowskiego czasopisma "Rydwan" artykuł "Przed wielkim Jutrem" stał się manifestem nowej sztuki. W 1917 r. Pronaszko został współzałożycielem awangardowej grupy Ekspresjoniści Polscy (przemianowanej w 1919 na Formiści). Repertuar tematyczny jego malarstwa obejmował portrety, akty, sceny rodzajowe, rzadziej pejzaże. W 1920 zaczął wykładać w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej w Krakowie. W 1923 objął stanowisko kierownika pracowni malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1924 osiadł w Krakowie. W latach 1933-1935 wykonał dekorację plafonów w zamku na Wawelu (sala w wieży Zygmunta III i sypialnia królewska); inspiracji i wzorów do tych malowideł poszukiwał w monumentalnej sztuce Paolo Veronese`a, którą studiował podczas pobytu we Włoszech w 1933 r. Artysta brał udział w prezentacjach polskiej sztuki w Paryżu (1922) i Wiedniu (1928). Wystawiał ponadto swe prace w Stanach Zjednoczonych w Pittsburghu i Nowym Jorku; uczestniczył w wystawach w Pradze, Sztokholmie, Wenecji i Brukseli. We wczesnej fazie twórczości na kształtowanie się postawy artystycznej Pronaszki najsilniej oddziałała symbolistyczna sztuka Malczewskiego.
Prezentowany obraz przedstawia groteskowe ujęcie nagich mężczyzn wylegujących się na nadrzecznej, wiosennej łące. Mężczyzna na pierwszym planie dmucha w koronę przekwitłego dmuchawca. Obraz wydaje się być pastiszem młodopolskiego zachwutu nad mikrokosmosem natury, który artyści epoki przełomu wieków łączyli często z ogarniającym naturę panerotyzmem rozumianym na modłę Stanisława Przybyszewskiego. Zbliżona stylistycznie kompozycja "Trzej rybacy" (ok. 1911) znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie.