Martwa natura z dzbankiem, około 1940-1950

Zbigniew Pronaszko kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie oraz w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1906-1911 u Axentowicza i Malczewskiego. W 1910 odbył podróż do Włoch i Francji. Był członkiem "Formistów", należał także do ugrupowania "Zwornik". Zajmował się dydaktyką, był profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Po II wojnie światowej, w latach 1949-1950 był rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W swojej początkowej twórczości nawiązywał do kubizmu. Po 1922 roku zwrócił się ku koloryzmowi. W poszukiwaniu nowych dróg rozwoju artystycznego kilkakrotnie jego paleta ulegała diametralnym zmianom. Okres "ciemny", kiedy w jego obrazach pojawia się bogactwo nasyconych tonacji brązu i zieleni, przypada na lata 1925-1930. Najczęściej podejmowanymi tematami w jego malarstwie były martwe natury, portrety, studia figuralne. Poza malarstwem sztalugowym tworzył również polichromie, uprawiał scenografię, wypowiadał się także artystycznie w dziedzinie rzeźby. Jednym z jego wybitnych osiągnięć rzeźbiarskich był pomnik Mickiewicza dla Wilna. Dzisiaj jego prace znajdują się między innymi w zbiorach Muzeów Narodowych Warszawy, Krakowa, Poznania i Wrocławia, w Muzeum Sztuki w Łodzi, w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu.