Portret inżyniera Dziuby

Zbigniew Pronaszko studiował malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni T. Axentowicza i J. Malczewskiego w latach 1906 - 1910. Należał do grupy "Ekspresjoniści Polscy". Estetyce formizmu pozostał wierny do 1922 r.. Potem zaczął się w jego sztuce odwrót od założeń formistycznych na korzyść form klasycyzujących, monumentalnych, a następnie rozbudowanych zainteresowań kolorystycznych. Pronaszko brał udział we wszystkich oficjalnych wystawach sztuki polskiej za granicą; m. in. na Biennale w Wenecji, a także na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Paryżu (otrzymał tam złoty medal). W 1945 r. mianowany został profesorem krakowskiej ASP.
Po krótkim okresie fascynacji formizmem Pronaszko zwrócił się w kierunku malarstwa o rodowodzie klasycznym, charakteryzującym się płynnym, ale wyraźnym konturem i dyskretnym modelunkiem. Stopniowo dochodził w ten sposób do sztuki, dla której środkiem i celem malowania był kolor. W fazie kulminacyjnej tych przemian, a więc około roku 1930 "Pronaszko, nie rezygnując z finezji kompozycyjnej z pełną już determinacją kolorysty kontrastuje barwy gorące, o silnej jaskrawości z chłodnymi, a motyw obrazu staje się jedynie pretekstem dla rozwiązań czysto pikturalnych.: (S. K. Stopczyk, Malarstwo polskie, Warszawa 1988, s. 72)