W KAWIARNI

Literatura

- Malarze Polscy XIX/XX w., Kraków 2004, s. 96 (reprodukcja).

Malarz, rzeźbiarz, scenograf, teoretyk, w sztuce polskiej zajmuje poczesne miejsce jako współtwórca, krytyk i spiritus movens krakowskiej grupy "Formistów" (powstałej w 1917 r. pod nazwą "Ekspresjoniści Polscy"). Należał też do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Drogę artystyczną rozpoczął w kijowskiej Szkole Sztuk Pięknych. W latach 1906-1911 studiował u Teodora Axentowicza w krakowskiej ASP. Poznał również Jacka Malczewskiego, którego wpływ widać we wczesnych pracach, a także, jak podaje J. Dobrowolski, "żywił prawdziwy kult dla Wyspiańskiego".

Podróże po Europie w trakcie pięcioletnich studiów (między innymi do Włoch i Francjio w 1910 r.) pozwoliły mu poznać nowe style i tendencje w sztuce. Szczególnie ważną inspiracją okazały się prace Cezanne`a, kubistów i fowistów. Istotne były również jego zainteresowania tradycją sztuki polskiej, zwłaszcza gotyckiej i barokowej, a także sztuką prymitywną, głównie podhalańskim malarstwem ludowym. Jednym z problemów jego twórczości było dążenie do wypracowania form narodowych w sztuce.

Pronaszko był organizatorem krakowskich wystaw "Niezależnych" w 1911, 1912, 1913 roku (wzorowanych na wystawach paryskich). W latach 1923-1924 kierował pracownią malarstwa monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, od 1924 r. uczył w Wolnej Szkole Malarstwa L.Mehofferowej w Krakowie, a po wojnie został mianowany profesorem krakowskiej ASP. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych w Krakowie, Warszawie, Lwowie, Paryżu, Wiedniu, Pittsburghu i Nowym Jorku, Brukseli, Wenecji. W 1922 roku odbyła się wystawa indywidualna artysty w warszawskiej Zachęcie. W 1937 r. na wystawie w Paryżu otrzymał złoty medal.