Bez tytułu, lata 60. XX w.

"Rehabilitujemy obrazy, lecz nie jesteśmy już w stanie dać ich twórcy jakiejkolwiek rekompensaty za przeżycie osobistego dramatu, nawet jeśli kanonizujemy go na mistrza. Akt kanonizacji następuje przecież wówczas, kiedy artysty już NIE MA".
Aleksander Wojciechowski, z katalogu pośmiertnej wystawy artysty w Galerii Sztuki ZPAP, Warszawa 1963

Zbigniew Tymoszewski należy go grona tych artystów, w przypadku których twórczość zazębia się z dramatyczną biografią. Trudno uniknąć hipotetycznych pytań o to, jak przebiegałby jego artystyczny rozwój gdyby nie przedwczesna samobójcza śmierć. Studia malarskie odbył w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod okiem Jana Cybisa, dyplom otrzymał w roku 1952. Trzy lata później rozpoczął pracę w warszawskim Liceum Techniki Teatralnej. W 1958 roku w Warszawie, w salach wystawowych dawnego IPS odbyła się jedyna za życia Tymoszewskiego indywidualna wystawa jego prac. Rok później oficjalnie wycofał się z życia publicznego i skupił wyłącznie na pracy - tej w Liceum Techniki Teatralnej oraz pracy malarskiej. Mówiono, że Tymoszewski bał się kolejnej wystawy, nie schlebiały mu dotychczasowe słowa uznania. Czuł, że musi pracować niezwykle ciężko. W żadnym razie nie chciał pokazywać prac niedoskonałych, z których nie był w pełni usatysfakcjonowany. Ostatnie lata jego życia to czas, kiedy pracował wręcz obsesyjnie. Jan Cybis zanotował: "(...) Myślałem nieraz, że nie ma w Polsce malarza tak głupiego, żeby harował jak ja. Tymczasem Tymoszewski harował bodaj jeszcze więcej. Zrobił wszystko w okresie ostatnich dwóch lat, zajęty w dodatku przez cały tydzień w liceum teatralnym. Miał lęk przed wystawą. Ciągle uważał, że nie jest gotów". (Jan Cybis, Notatki malarskie. Dzienniki 1954-1966, Warszawa 1980, s. 330)

Mimo że po uzyskaniu dyplomu nie podjął dalszej współpracy z warszawską ASP, pozostawał w cieniu swoich akademickich kolegów i świadomie unikał wystaw i rozgłosu. Jego późne prace nie były znane nawet w kręgu bliskich znajomych. Dopiero zaprezentowany na pośmiertnej wystawie w 1963 roku dorobek artysty z ostatnich lat życia uzmysłowił krytykom niepodważalny fakt - Tymoszewski był twórcą wybitnym. W swoim malarstwie kontynuował poniekąd tradycję kolorystyczną wyniesioną z pracowni Cybisa, ale pracował jednocześnie nad osiągnięciem syntezy nieco zdezaktualizowanego koloryzmu z ówczesnymi nowymi tendencjami, takimi jak malarstwo materii. Przywiązywał ogromną wagę do doboru barw, ich rozłożenia na płótnie, wartości ekspresyjnych wzmacnianych rozmaitymi sposobami kładzenia farby. Do samego końca podejmował również w swoich pracach dialog z wielką tradycją europejskiego malarstwa figuratywnego. Pozostawał pod ogromnym wrażeniem Tycjana i Rembrandta, ekspresji koloru i faktury w obrazach mistrzów. Piotr Majewski uważa wręcz, że diametralna przemiana stylu Tymoszewskiego w kierunki malarstwa materii dokonała się pod wpływem podróży do Włoch w 1958 roku i obcowania z dziełami, między innymi Tycjana, o którym zanotował, że "farba kapała [mu] z pędzla". Właśnie faktura stała się dla niego głównym zagadnieniem i drogą ku przełamaniu dogmatów koloryzmu. O ile dla Cybisa faktura była jedynie efektem ubocznym, a niekiedy środkiem do osiągnięcia określonych efektów kolorystycznych poprzez nawarstwianie farby, o tyle dla Tymoszewskiego stanowiła wartość odrębną, autonomiczną i emocjonalną. Szczególnie uwidacznia się to w pracach dojrzałych, kiedy dążył wręcz do organicznego utożsamienia faktury obrazu z naturą przedstawianego obiektu. W pracach z ostatnich trzech lat życia pojawiają się kompozycje klarowne, podporządkowane (podobnie jak w prezentowanej pracy) geometrycznym podziałom na regularne prostokąty. Tym, co decyduje o ich dynamicznym charakterze, są dramatyczne kontrasty intensywnych barw - nawet w obrazach balansujących na granicy abstrakcji, nie tracił Tymoszewski tego, co charakteryzowało jego malarstwo od pierwszych lat studiów, mianowicie niezwykłej wrażliwości na kolor, umiejętności osiągania efektów ekspresyjnych i kompozycyjnej równowagi oraz lekkości w operowaniu formą. Wiele racji miał Wiesław Borowski w stwierdzeniu, że twórczość Tymoszewskiego stanowi "potwierdzenie nieaktualności konfliktu między malarstwem figuratywnym i niefiguratywnym".


W 1952 uzyskał dyplom u J. Cybisa w ASP w Warszawie. Początkowo malował realistyczne obrazy bliskie koloryzmowi (Pejzaż z Suffczyna (ok. 1948)). W 2. poł. lat 50., zafascynowany sztuką informel, zaczął tworzyć inspirowane naturą kompozycje abstrakcyjne, odznaczające się nasyconą kolorystyką oraz grubo modelowaną fakturą (Pejzaż błękitny, 1961 r.). W ostatnich latach życia malował pełne dramatycznej ekspresji obrazy figuratywne (Koń, 1962 r.), Mięso, 1963 r.). Od roku 1955 był nauczycielem malarstwa i rysunku w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W 1958 r. w Warszawie, w salach wystawowych dawnego IPS odbyła się jedyna za życia Tymoszewskiego indywidualna wystawa jego prac. W 1959 r. uczestniczył w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i w Wystawie Malarstwa Nowoczesnego w Jugosławii. W 1963 r. w Galerii Sztuki ZPAP odbyła się pośmiertna wystawa dzieł Tymoszewskiego z lat 1960-1963. W 30-lecie śmierci artysty zorganizowano w warszawskiej Zachęcie retrospektywną wystawę jego twórczości.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.