PEJZAŻ WIEJSKI, ok. połowy XX w.

Studiował u Jana Cybisa w warszawskiej ASP (1948-52). Od 1955 r. uczył w Liceum Technik Teatralnych w Warszawie. Malował w technice olejnej. Jego twórczość można podzielić na trzy okresy: studium natury - m.in. pejzaże, martwe natury i autoportrety (od czasu studiów), nurt ekspresyjny (przełom lat 50. i 60.), nurt bliski abstrakcji (pocz. lat 60.). Wystawiał m.in. na Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w Warszawie (1954) i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie w (1959). Miał wystawę indywidualną w Salonie Nowej Kultury w Warszawie (1958).

W katalogu wystawy pośmiertnej (Zachęta, 1993) Tadeusz Dominik napisał: "Dorobek Zbigniewa Tymoszewskiego zgromadzony na wystawie pokazuje twórcę dojrzałego o bogatej indywidualności. Dorobek ten stanowi istotny wkład w historię polskiego malarstwa, a autora stawia w rzędzie najlepszych" (s. 5). Natomiast Jacek Sempoliński pisał tamże: "Zbigniew Tymoszewski zabłysnął dwukrotnie. Pierwszy raz jako student Akademii w Warszawie, drugi raz jako tragicznie zmarły malarz u progu wielkiej sztuki, którego twórczość pokazano na wystawie pośmiertnej. "Środek" życiorysu, te kilkanaście lat pracy przebył w ukryciu, prawie nie wystawiając, dla wielu nieznany. Tymoszewski był najzdolniejszym uczniem Cybisa" (s. 6). Jego prace posiadają m.in. Muzeum Narodowe w Warszawie i Muzeum Sztuki w Łodzi.
Najprawdopodobniej jest to praca z okresu studiów, być może z pleneru w Suffczynie (Por. Pejzaż z Suffczyna z ok. 1948 r., ol./tekt., 32 x 35 cm, reprodukowany w katalogu wystawy: Zbigniew Tymoszewski 1924-1963, Galeria Zachęta w Warszawie V-VI 1993, s. 16).