Bez tytułu, 1970 r.

Prezentowana praca pochodzi z wczesnego etapu w malarstwie Zdzisława Beksińskiego, nazywanego czasami "okresem fantastycznym". W tym czasie artysta dopiero zaczyna tworzyć malarstwo olejne, któremu całkowicie poświęci się w połowie lat 70. Wcześniej podobne wizje Beksiński przelewał głównie na rysunek i grafikę, tworzył także rzeźby z gipsu. Te formy sztuki pojawiły się w twórczości Beksińskiego w latach 60., zastępując z kolei fotografię, którą artysta zajmował się za młodu.

Powstała w 1970 roku kompozycja wykazuje typowe cechy wczesnego malarstwa Beksińskiego. Fantastyczna aura spowijała wszystkie malowane przez niego postaci i krajobrazy, jednak na początku artysta wyrażał ją za pomocą zdecydowanej, nieco rysunkowej kreski, ostrych kolorów oraz kontrastów barwnych, niezakorzenionych w rzeczywistości, lecz zaczerpniętych z wyobrażeń i snów. W prezentowanym obrazie kontrast ten opiera się na dwóch kolorach, które miały stać się kluczowe dla całego malarstwa Beksińskiego: błękicie i ochrze. Tak kontrastowe zestawienia kolorystyczne, jak w omawianej kompozycji, wyróżniają się na tle typowych, mrocznych obrazów, które zazwyczaj namalowane są w wąskiej palecie barw. Wizja stworzona przez Beksińskiego jest - w charakterystyczny dla artysty sposób - przepełniona niepokojem, ale nie ma w sobie cierpienia, które tak często przepełnia jego późniejsze prace. Jest to obraz fantastycznego, wyśnionego świata, którego tajemnicy Beksiński nigdy nie pozwali nam odkryć. Prezentowany obraz, jak wszystkie prace artysty, pozostawiony został bez tytułu.

Malarstwo nie było oczywistym wyborem dla Beksińskiego: wypróbował najróżniejsze formy wypowiedzi artystycznej. W latach 50. Beksiński należał, wraz z Bronisławem Schlabsem i Jerzym Lewczyńskim, do grupy młodych innowatorów fotografii. Tworzył zarówno portrety - choć nigdy nie w klasycznym wydaniu - jak i fotografie zupełnie abstrakcyjne. Wkrótce jednak medium fotograficzne zaczęło wydawać mu się zbyt ograniczającym. Początkowo próbował urozmaicić swoją twórczość z pomocą kolażu, jednak z czasem zaczął tworzyć grafiki, w dalszym ciągu bazując na doświadczeniu fotograficznym. W końcu obrazy ze swojej wyobraźni zaczął intensywnie rysować. Fantastyczny, przeszywający dreszczem świat, który artysta wykreował, szybko zyskał uznanie wielu wielbicieli. Nie było wtedy malarza, którego twórczość można by było zestawić z pracami Beksińskiego. W czasie, gdy większość artystów z jego pokolenia była zafascynowana malarstwem abstrakcyjnym, Beksiński malował figuratywnie. Uważa się go nawet za prekursora neofiguracji. Beksiński przedstawiał poruszające sceny z życia fantastycznych postaci, fragmenty niewyjaśnionych historii, wyobrażone pejzaże, często przesycając obrazy motywem śmierci i przemijania. Według wielu krytyków i historyków sztuki, m.in. Bożeny Kowalskiej, tego typu prace były metodą wyrzucenia z siebie negatywnych wizji, sposobem na zachowanie równowagi psychicznej. Beksiński źle znosił uznanie i zainteresowanie, które zyskał. Chęć ukrycia się przed światem była powodem jego przeprowadzki z Sanoka do Warszawy w 1977 roku. W stolicy czuł się mniej rozpoznawalny, mógł zaszyć się w ciasnym mieszkaniu w bloku i poświęcić tylko i wyłącznie malowaniu. Równocześnie jego prace coraz częściej pojawiały się na wystawach w kraju i za granicą, m.in. we Francji, Belgii, Niemczech i Japonii. Beksiński stał się postacią na tyle kultową, a jego historia rodzinna była tak poruszająca, że poświęcono mu nie tylko wystawy, ale też spektakl muzyczny pt. "Kryptonim 27", prezentowany w Nowohuckim Centrum Kultury, książkę "Beksińscy. Portret podwójny" autorstwa Małgorzaty Grzebałkowskiej, a ostatnio film "Ostatnia rodzina" w reżyserii Jana Matuszyńskiego. Największa kolekcja prac artysty znajduje się w Muzeum Historycznym w Sanoku. Tam też w 1999 roku obyła się największa dotąd retrospektywna wystawa. Dziś Beksiński najbardziej znany jest jako malarz, ale pod koniec życia - motywowany nieustanną potrzebą rozwoju i poszukiwaniem nowych form wyrazu - znowu podjął się pracy z nowym medium, tworząc liczne grafiki komputerowe.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.