Bez tytułu, 1972 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska
- Agra-art, 2009
- kolekcja prywatna, Warszawa

LITERATURA:
- Tadeusz Nyczek, Zdzisław Beksiński, Warszawa 1989, poz. 16, s. 52 (il.), cz-b. powtórzona na wewnętrznej stronie okładki
- Beksinski. Photographies, Dessins, Sculptures, red. Piotr Dmochowski, Peintures, Paris 1991, poz. 379, s. 293 (il.)
- Beksiński 2, [red.] Joanna Kułakowska, Olszanica 2002, (il.)

„Owoce twórczości są dla mnie tym doskonalsze, im bardziej określają jednostkę, która je wydała. Są czymś, co porównałbym do odcisków palców rozpatrywanych z punktu widzenia daktyloskopii. O ile zarzuci się estetykę, wtedy nie ma już odcisków palców estetycznie lepszych lub gorszych. Pozostaje tylko świadectwo tożsamości”.

– ZDZISŁAW BEKSIŃSKI

Zdzisław Beksiński malarstwu olejnemu poświęcił się całkowicie w latach 70. XX wieku. Według Henryka Wańka właśnie oddanie się tej dziedzinie sztuki zagwarantowało Beksińskiemu sławę i uznanie: „Kontrowersyjną popularność Beksiński zawdzięcza wyłącznie swemu malarstwu. To różni go od większości popularnych artystów, którzy do swego artystycznego dorobku, aby utrwalić się w świadomości publicznej, muszą dorzucić jakieś zasługi towarzyskie, bywać w telewizji, udzielać wywiadów. Nawet kompletny analfabeta postawiony przed dziełem Beksińskiego musi to zauważyć: skrajną doskonałość warsztatu artystycznego i zaskakującą osobliwość treści. Nie chodzi przy tym o to, że zaskakują pomysły okrutne czy prowokujące idee. Na wszelkie sugestie, że rozpowszechnia trwogę i lęk, Beksiński odpowiada przecząco, choć czasem zdaje się to robić z przekory. Ale uwierzmy mu. Dlaczegóż by nie wierzyć artyście? I uznajmy, że w sztuce nie ma miejsca na propagandę strachu i okrucieństwa. A nawet – że właściwie sztuka może nas uwalniać spod władzy wszystkich okropności, jakich nam nie szczędzi samo życie” (Henryk Waniek, Lęki epoki, „Panorama” 1981, nr 43).

Obraz prezentowany na aukcji pochodzi z 1972 roku i wykazuje cechy typowe dla wczesnego malarstwa Beksińskiego. Widzimy obraz fantastycznego, wyśnionego świata, wyimaginowanego krajobrazu zatrzymanego pomiędzy realnością i ułudą. Utrzymany w kolorach ochry i błękitu jest mniej mroczny niż późniejsze prace, jednak zawiera podobną dozę niepokoju i tajemnicy. Wyłaniające się z chmur, niemalże płynące w powietrzu budynki artysta namalował ze znajomością sztuki architektonicznej. Beksiński był z wykształcenia inżynierem architektem, przez kilka lat pracował nawet w zawodzie.

Artysta po mistrzowsku operował warsztatem malarskim, dzięki któremu tworzył niepowtarzalną aurę emanującą z jego dzieł. Jak pisała Dorota Szomko-Osękowska: „Widz zostaje wciągnięty w wizyjność tych przedstawień, ukazujących metafizyczne pejzaże, fantastyczną architekturę, wyłaniające się gdzieniegdzie fantomy postaci. W obrazach współgrają brzydota i piękno, tragizm i persyflaż, biologizm i metafizyka. Ten dualizm wydaje się być artyście potrzebny do wytworzenia nie jednoznacznej, niepokojącej atmosfery. Doskonały warsztat, idealnie płaska faktura wywołują wrażenie niemal graficzności tych dzieł” (Dorota Szomko-Osękowska, http://www.muzeum.sanok.pl/pl/zbiory/zdzislaw-beksinski/malarstwo).

Rysownik, grafik i malarz, fotograf. Studiował na Politechnice Krakowskiej. W latach 50. tworzył prace o charakterze surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Na przełomie lat 50. i 60. odwoływał się do poezji Reinera Marii Rilkego i treści egzystencjalnych. Około 1960 roku wykonywał prace graficzne o ekspresjonistyczno-turpistycznej formie oraz rzeźby z gipsu i metalu. Od końca lat 60. do początku 70. w jego twórczości pojawiały się motywy religii Dalekiego Wschodu. Od połowy lat 70. Beksiński zajmował się prawie wyłącznie malarstwem olejnym. W 1977 r. opuścił Sanok i przeniósł się na stałe do Warszawy. Wystawiał we Francji, Niemczech i niemal wszystkich ważnych ośrodkach w Polsce. W 1999 r. Muzeum Historyczne przygotowało na zamku w Sanoku największą retrospektywną wystawę artysty. Muzeum Historyczne w Sanoku posiada również najbogatszą kolekcję dzieł artysty. W kolażach, które tworzył przed śmiercią, wykorzystywał chętnie techniki komputerowe.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.