ŚPIĄCA WENUS, 1920

Zdzisław Jasiński pochodził z rodziny o artystycznych skłonnościach i tradycjach; ojciec prowadził firmę dekoratorską, brat był rzeźbiarzem. Naukę malarstwa rozpoczął pod okiem Wojciecha Gersona w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Następnie studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u profesorów Leopolda Loefflera, Feliksa Szynalewskiego i Floriana Cynka, odwiedzając też pracownię Jana Matejki. Od 1885 kształcił się w Monachium pod kierunkiem Otto Seitza i Aleksandra Wagnera. W 1889 na wystawie akademickiej otrzymał wyróżnienie za Chorą matkę, obraz który w 1891 ponownie nagrodzono na międzynarodowej wystawie w Berlinie (złoty medal II klasy). Pokazywane na wielu wystawach obrazy artysty kilkakrotnie jeszcze nagradzano dyplomami i medalami, np. Nabożeństwo świąteczne nagrodzono na wystawie w warszawskiej Zachęcie (1891), na Światowej Wystawie w Chicago (1893) oraz na Międzynarodowej Wystawie w San Francisco i Los Angeles (1894), a pastelowy Portret Antoniego Maleckiego uhonorowano medalem na Powszechnej Wystawie w Paryżu (1900). Po powrocie do kraju w roku 1893 artysta zamieszkał w Warszawie, włączając się w nurt polskiego życia artystycznego. Zajmował się wówczas także monumentalnym malarstwem dekoracyjnym; był m.in. autorem plafonu w Filharmonii Warszawskiej, polichromii w katedrze we Włocławku i kolegiacie w Kaliszu, malowideł w pałacyku w Białowieży i pałacach Petersburga. W 1897 podróżował do Włoch, a od 1904 mieszkał we własnym majątku w Przyłęku koło Garwolina, by w 1910 powrócić do Warszawy. W roku 1921 był jednym ze współzałożycieli stowarzyszenia artystycznego "Pro Arte". Malował realistyczne sceny rodzajowe wyrosłe z tradycji szkoły monachijskiej, obrazy o treściach symbolicznych (Chmura karmicielka, Bańki mydlane) i alegorycznych (Rok 1920) oraz portrety, akty, kwiaty i pejzaże. Po 1900 tonacja jego obrazów uległa rozjaśnieniu, w pełni ujawniając wielką wrażliwość artysty na kolor.