GENERAŁ STANISŁAW KLICKI, 1967

Malarz, rysownik, grafik, zasłużony działacz kultury związany z Łowiczem. Początkowo kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u F. S. Kowarskiego i L. Pękalskiego (1930-1933), naukę kontynuował w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa u prof. Szulca oraz w ASP, którą ukończył w roku 1934. W rodzinnym mieście był członkiem wielu stowarzyszeń kulturalnych i społecznych (był np. kierownikiem artystycznym Spółdzielni "Sztuka Łowicka"), zajmował też stanowiska urzędnicze (np. był kierownikiem Wydziału Kultury Urzędu Powiatowego w Łowiczu, Skierniewicach i Rawie Mazowieckiej). Oprócz malarstwa i grafiki zajmował się również projektowaniem pomników, tablic pamiątkowych oraz różnych form użytkowych. W W swoich dziełach przedstawiał Łowicz i okolice: pejzaże, architekturę, mieszkańców miasta (również postacie historyczne). Jego paleta odznacza się jasną, świetlistą kolorystyką. Prace Zdzisława Pągowskiego znajdują się w zbiorach Muzeum w Łowiczu.

Stanisław Klicki (1775 -1847) polski kawalerzysta, generał dywizji Królestwa Polskiego, baron Cesarstwa Francuzów.
Stanisław Klicki służbę wojskową rozpoczął w1791 r. w Kawalerii Narodowej. Brał udział w wojnie w obronie Konstytucji 3 Maja. Podczas insurekcji kościuszkowskiej w 1794 r. został namiestnikiem Kawalerii Narodowej. Brał udział w bitwach pod Ostrołęka i Łasią. W 1794 uzyskał awans na rotmistrza i brał udział w walkach pod komendą gen. Zielińskiego. Po upadku powstania przedostał się do Włoch.
W 1797 r. wstąpił do Legionów Polskich Henryka Dąbrowskiego. Awansowany na kapitana brał udział w bitwach pod Legano, Castel Nuovo, Castel Franco i pod Neapolem. W 1799 r. podczas obrony Mantui dostał się do niewoli austriackiej. Uwolniony niedługo później dostał awans na adiutanta majora 5. batalionu. W 1800 r. wstąpił do 1. pułku ułanów. Od 1804 r. był szefem szwadronu.
Podczas wojny Napoleona przeciw Prusom uczestniczył w kampanii śląskiej. W 1807 r. otrzymał awans na podpułkownika. Od 1808 r. walczył w Hiszpanii jako dowódca ułanów Legii Nadwiślańskiej. W lecie 1808 uczestniczył w oblężeniu Saragossy. Podczas zdobywania Walencji wykazał się męstwem, za które marszałek Suchet wyróżnił go poleceniem audiencji u Napoleona I w Paryżu i złożeniem u jego stóp hiszpańskich sztandarów. Cesarz w uznaniu zasług przyznał mu dotację w wysokości 2.000 franków rocznie i awansował do stopnia pułkownika. W 1812 r. Stanisław Klicki został baronem Cesarstwa. Podczas wyprawy na Moskwę brał udział w bitwach pod Smoleńskiem, Witebskiem, Możajskiem i Małojarosławiem. Talent organizacyjny i spryt wykazał jednak dopiero podczas odwrotu Wielkiej Armii spod Moskwy. Wówczas to ocalił życie ok. 4.000 swoich podkomendnych unikając pościgu armii rosyjskiej i ewakuował z Moskwy wicekróla Włoch. Później walczył w kampanii napoleońskiej w Saksonii. Brał udział w bitwach pod Köppen, Motzern, Dreznem, Magdeburgiem i pod Möchern. 22 lipca 1813 r. otrzymał awans na generała brygady. Jako dowódca huzarów 5. korpusu jazdy gen. Milhauda brał udział w bitwie pod Lipskiem. Od 1814 r. przebywał we Francji. W bitwie pod Arcis-Sur-Aube wykazał się męstwem i chciał walczyć dalej.
Zawiedziony abdykacją Napoleona I złożył dymisję i powrócił z armią polską do Ojczyzny. Wstąpił do armii Królestwa Polskiego i został zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą 2. brygady w dywizji strzelców konnych.W 1817 r. awansował na dowódcę dywizji jednak nominacje generalską otrzymał dopiero w 1826 r. Swój sztab zorganizował w Łowiczu, gdzie przyczynił się do rozbudowy infrastruktury administracyjnej i publicznej. W tym czasie na jego polecenie wzniesiono w mieście między innymi neogotycki dworek nazwany pałacykiem Klickiego lub "baronią".
Wybuch powstania listopadowego przyjął chłodno, przeczuwając jego nieuniknioną klęskę. Podporządkował się jednak władzom powstania. Wraz ze swoją dywizją przyjechał do Warszawy. Po dymisji gen. Chłopickiego przez krótki czas pełnił rolę zastępcy Naczelnego Wodza. Odmówił proponowanej mu dyktatury. W 1831 r. pogorszył się jego stan zdrowia. Postanowił za zgodą Rządu Narodowego wyjechać za granicę. Został jednak zatrzymany przez Austriaków na granicy i internowany w Krakowie. Wydany władzom rosyjskim został zesłany do Kostromy. Z kilkuletniej zsyłki wrócił schorowany. Zmarł w Rzymie w 1847 r.