Kompozycja, 1968 r.

Prezentowany obraz to romboidalna abstrakcja geometryczna utrzymana w chłodnych odcieniach szafiru, zieleni, błękitu, bieli i czerni. Płaszczyzna płótna została pokryta prostopadłymi liniami o różnych szerokościach i kolorystyce, które dzięki spiętrzeniu motywów tworzą iluzję trójwymiarowości oraz kreują nowe przestrzenie w obrazie. Złudzenie optyczne, prowadzenie oka widza wzdłuż poziomych i pionowych linii, a także stosowanie zróżnicowanej, kontrastowej kolorystyki plasują pracę w obrębie op-artu. W dziele Artymowskiej widać także inspiracje suprematyzmem i łódzką grupą a.r., a w szczególności rzeźbami Katarzyny Kobro i reliefami Henryka Stażewskiego. Obraz powstał na dwa lata przed realizacją pierwszej pracy z najsłynniejszego cyklu Artymowskiej, czyli "Poliformy", w którym posługiwała się zwielokrotnionym modułem formy cylindrycznej. Urszula Czartoryska w katalogu wystawy Zofii Artymowskiej w Łódzkim BWA w kwietniu 1974 roku tak pisała o doświadczaniu przestrzeni, tak charakterystycznym dla twórczości malarki: "Poczucie przestrzeni to nawyk, wyrobiony w dzieciństwie, dzięki któremu umiemy objąć stosownym ułożeniem palców rzeczy drobne i większe, pochwycić w locie piłkę, uchylić się przed czymś, co spada, rozróżniamy proporcje przedmiotów bliskich i odległych, słowem, umiemy pobudzić do współdziałania wzrok i nasze władze motoryczne. To wszystko - to doświadczenie realności, ale Zofia Artymowska czyni z nich doznania przestrzeni w stanie, jak byśmy powiedzieli, czystym. Honoruje pewne porządki skali, (które np. przypominają sylwetkę miasta), nie gardzi efektem symetrii lekko tylko naruszonej, nie wyrzeka się pewnego wrażenia logicznego uporządkowania form drobnych i większych wokół centrum, uporządkowania, które wywołuje w nas wspomnienie otoczenia przestrzeni urbanistycznej".

Studiowała w latach 1945-50 na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASP, uzyskując dyplom w pracowni E. Eibischa. W l. 1950-51 była asystentką w macierzystej uczelni, a w latach 1952-55 na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Równocześnie w 1953-56 wraz z mężem Romanem pracowała przy polichromii odbudowywanych kamieniczek Starego i Nowego Miasta, za co w 1953 otrzymała nagrodę państwową II st. (zespołową). Od 1957 wykonywała kompozycje niefiguratywne w mozaice ceramicznej i równolegle monotypie. Podczas kilkakrotnych dłuższych pobytów w Iraku wykładała w uczelniach artystycznych w Bagdadzie (1959-60, 1964-68, 1977-79). Od 1971 uczyła też we wrocławskiej PWSSP. W 1970 zainaugurowała swój główny cykl malarski,"Poliformy". Obrazy Artymowskiej są studiami przestrzeni malarskiej. Artystka "badała" w nich podział kompozycji, możliwość zestawienia różnych form. Dzięki tym eksperymentom Artymowska doszła do Poliform. Punktem wyjścia stała się dla niej forma walca - jako jednostka lub część maszyny. Poliformy tworzone były z matematyczną dokładnością, wyliczeniem miejsca każdego elementu. Powstawały w postaci obrazów (oleje, akryle) a także w rysunkach, grafikach, collages. Interesujący efekt dało połączenie poliformowych rysunków bądź serigrafii z fotografiami - co ważne często fotografiami ilustrującymi krajobraz, architekturę Bliskiego Wschodu. Rzeczywiste widoki wtopione zostały w wyimaginowaną matematyczną przestrzeń skonstruowaną przez artystkę. Od lat osiemdziesiątych zamieszkała wraz z mężem w Łowiczu, w odrestaurowanym własnymi siłami pałacyku.