Kompozycja

Zofia Rydet pierwsze udane próby fotograficzne podjęła w 1938 roku, ale dopiero od 1950 rozpoczęła szeroką działalność w tym zakresie. Jej wczesne zdjęcia miały charakter amatorskich, automatycznych zapisów, jednak już od samego początku wyróżniały się wnikliwą obserwacją codzienności. W drugiej połowie lat 50. i na początku 60. pozostawała w kontaktach artystyczno-towarzyskich ze Zdzisławem Beksińskim i Jerzym Lewczyńskim, czyli głównymi przedstawicielami tzw. polskiej fotografii krytycznej. W 1961 roku wstąpiła do Związku Polskich Artystów Fotografików - wstęp do elitarnego grona profesjonalistów zagwarantował jej ogromny sukces wystawy "Mały człowiek" w warszawskiej galerii Krzywe Koło. Artystka pokazała na niej zdjęcia dzieci, inspirowane realizacjami francuskich fotografików: Henri’ego Cartier-Bressona i Edwarda Boubata, które zostały wydane w formie książkowej, uzupełnione cytatami Janusza Korczaka.
Zofia Rydet realizowała przede wszystkim wielowątkowe, złożone cykle, które konsekwentnie budowała latami. Zręcznie operowała stylistyką włoskiego neorealizmu filmowego, bez upiększeń, lecz z ogromną empatią portretując ludzką biedę, cierpienie, strach, samotność. Wśród jej cykli szczególne znaczenie ma "Zapis socjologiczny", który artystka realizowała nieprzerwanie od 1978 roku do końca swojej aktywności twórczej. Rydet chciała utrwalić przemijający, tradycyjny obraz polskiej wsi - głównie Podhala i Śląska, ale także Suwalszczyzny, Lubelszczyzny i Rzeszowszczyzny, oraz zmieniających się miast. Fotografie z tego cyklu przedstawiają ludzi w ich domowym otoczeniu w sposób nawiązujący do dziewiętnastowiecznej "fotografii zakładowej". Wszystkie zdjęcia łączy ścisły rygor kompozycyjny. Ukazują ludzi - pojedynczo, w parach lub w grupie, na tle wybranej ściany ich mieszkania. Fotografie wykonano przy użyciu lampy błyskowej, z zachowaniem jak najszerszego obrazu całego wnętrza oraz jak największej głębi ostrości.
W momencie rozpoczęcia swojego opus magnum Rydet miała 67 lat. Zdołała wykonać kilkanaście tysięcy zdjęć, a namawianie ludzi do pozowania przychodziło jej z niezwykłą łatwością. Wspominała: "(…) Mam stałą manierę wchodzenia do domu. Polega to na tym, że najpierw pukam. Wydaje mi się to bardzo ważne, bo wtedy jest tak, jakbym pytała się o zezwolenie i w tym momencie jeżeli wchodzę, pierwsze, co robię - podaję rękę. To jest też bardzo ważny moment. Ten człowiek, jak ja mu podam rękę, to on wie, że jestem jego jakimś przyjacielem i od razu z miejsca patrzę na wnętrze i widzę coś, co mnie w jakiś sposób emocjonuje. To może być kompletny kicz. I od razu mówię: o jakie to pan ma ładne! Tak. Każdy człowiek lubi, żeby mu powiedzieć, że on jest ładny, czy coś jest ładnego. Ja mówię - ja pani zaraz tu zrobię zdjęcie - nie, nie, bo ja jestem nie ubrana… Nie szkodzi. Nie szkodzi! To nic, że nie ubrana, to takie śliczne, o jakie piękne, gdzie pani to robiła? Itd. - zagaduję. A ona nawet nie wie, kiedy bez butów, jest, nie ubrana ładnie, i siada. Ja jej każę całkiem sztywno siedzieć naprzeciwko mnie. By to wyglądało dobrze, by to wyglądało jednakowo. Żeby wszyscy byli jednakowi. Oni siedzą tacy niby sztywni bardzo, ale mi się wydaje, że jednak to jest dla nich bardzo ważny moment. Początkowo wydawało mi się, że jeżeli robię te wnętrza, to właściwie taką pewną dokumentację tylko robię, a potem… Potem przekonałam się, że jest to właściwie kwestia mojego życia, że to zrobiło się pasją taką, że ja nie mogę o niczym innym myśleć, tylko właśnie o tym, jak bym tych ludzi fotografowała"(Andrzej Różycki. Nieskończoność dalekich dróg. Podpatrzona i podsłuchana Zofia Rydet A.D. 1989, [w:] Zofia Rydet. Fotografie, katalog wystawy w Muzeum Sztuki w Łodzi, 02. 06 - 31.07 1999, Łódź 1999, s. 29 - 30).
Fotografią zainteresowała się w latach 50 - tych XX w. Od 1955 r. związana z Gliwickim Towarzystwem Fotograficznym. Inspirowała się reportażem, makrofotografią oraz pracami twórców nowoczesnych - m.in. Jerzego Lewczyńskiego i Zdzisława Beksińskiego. Autorka wielu cyklów (m.in. "Zapis socjologiczny") i fotomontaży. Jej prace to przede wszystkim psychologiczne portrety mieszkańców polskiej wsi. Uczestniczka kilkuset wystaw i zdobywczyni kilkudziesięciu nagród.

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.