Miłość w górach, z cyklu Zaloty

Gdy śledzi się sukcesy przedwojennych artystek na międzynarodowej arenie, Zofia Stryjeńska bezkonkurencyjnie plasuje się na pierwszym miejscu, bowiem w żadnym kraju malarka nie osiągnęła tak dużego wpływu na kształtowanie się stylu i wyrazu określonej epoki. Pozycję tę zdobyła dzięki fuzji doskonałego wyczucia barwy, synestetycznej formie oraz szczerej wiary w moc bezpretensjonalnej ludowości. Międzywojenna krytyka przede wszystkim podkreślała niebywały talent Stryjeńskiej w dobieraniu kolorystyki, dzięki której świat słowiańskiej mitologii czy podhalańskich sielanek ożywał feerią żywiołowości i energii. W latach 30. artystka zapytana w wywiadzie o przyczynę zgłębiania tematyki ludowej odpowiedziała, że "tam jedynie znaleźć można barwę", bowiem "nasze życie jest okropnie szare. Nawet taksówki w mieście są szare. Ubrania wasze, was, nieszczęsnych mężczyzn, to parodia barwy. Szarość, szarość, szarość! W tym szarym świecie miasta i cywilizacji malarz nie może znaleźć barwy, której tak potrzebuje i tak szuka, jak muzyk melodii. Trzeba iść po barwę na wieś, bo kraje, w których tej barwy jest jeszcze dużo, więc egzotyka, to centrala światowa kolorów, są niestety zbyt daleko i dla nas niedostępne". Fenomen sztuki Stryjeńskiej doskonale obrazuje praca "Miłość w górach". Żywiołowa, rozświetlona kolorystyka potęguje radosny klimat beztroskiej sceny, która jest wyrazem zarówno sielankowej atmosfery dwudziestolecia międzywojennego, jak i odskocznią od niepokojących prognoz narastających w Europie w połowie lat 30. XX w.
Jedna z najwybitniejszy artystek polskich 1 połowy XX w. Była żoną architekta Tadeusza Stryjeńskiego. W 1909 rozpoczęła naukę w szkole malarskiej dla kobiet Marii Niedzielskiej. W 1911 przebrana za chłopca, jako Tadeusz Grzymała rozpoczęła studia malarskie w Monachium (w tym czasie do tamtejszej akademii nie przyjmowano kobiet). Po roku rozpoznana przez kolegów opuściła Monachium i wróciła do Krakowa. W 1918 wstąpiła do Warsztatów Krakowskich jako projektantka zabawek i autorka tek graficznych. W latach 1921-27 mieszkała w Zakopanem, gdzie jej mąż pracował jako dyrektor Szkoły Przemysłu Drzewnego. Po rozwodzie w 1927 przeniosła się do Warszawy. W 1938 otrzymała kilka zamówień z polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, m.in. na kilim dla cesarza Japonii Hirohito. Wzięła udział w dekoracji wnętrz polskich statków pasażerskich: "Batorego" i "Piłsudskiego". Wykonała także freski w Muzeum Techniczno - Przemysłowym w Krakowie (1917 ), polichromię sal w baszcie Senatorskiej na Wawelu (1917) i dekoracje wnętrza winiarni Fukiera w Warszawie. Jako członek Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm (od 1922 roku) wzięła udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 roku, zdobiąc salę główną polskiego pawilonu zaprojektowanego przez Józefa Czajkowskiego sześcioma panneaux przedstawiającymi Rok obrzędowy w Polsce. Indywidualne prezentacje twórczości Stryjeńskiej odbyły się m.in. w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1919, 1926), paryskiej Galerie Crillon (1921), londyńskim New Art Salon (1927), lwowskim Muzeum Przemysłu Artystycznego (1932) i warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki (1935). Za granicą artystka eksponowała swe prace na Biennale w Wenecji (1920, 1930, 1932) oraz na wystawach organizowanych w latach 1927-39 przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. W 1929 roku otrzymała wielki złoty medal za ilustracje książkowe na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, a w 1932 roku zdobyła złoty medal na XVIII Biennale w Wenecji. W okresie największej popularności Stryjeńskiej jej prace były rozpowszechniane w formie tek, albumów i pocztówek przez oficynę Jakuba Mortkowicza, która wydała m. in. "Tańce polskie", "Paschę. Pieśń o Zmartwychwstaniu Pańskim", "Piastów" i "Obrzędy polskie".