Projekt do pudełka na czekoladki firmy E. Wedel z przedstawieniem Lajkonika, około 1934 r.

Prezentowana praca Zofii Stryjeńskiej przedstawiająca pochód Lajkonika jest projektem pudełka na czekoladki firmy E. Wedel z 1934 roku. Czerpanie motywów i form z folkloru stanowi rys charakterystyczny twórczości Stryjeńskiej. Artystka o owym źródle inspiracji wspominała w swoim pamiętniku: „Ja często tacie towarzyszyłam. Utartą trasą tych wycieczek był poprzez puste jeszcze ogrody Plant plac Szczepański (nie wyczerpane w typy targowisko jarzyn) – i Rynek Główny krakowski, zawalony wozami ziemian okolicznych, furmankami chłopów i tłumem wieśniaków z różnych wsi podkrakowskich, którzy codziennie znosili i zwozili swoje prowianty na rynek, a którzy w swych kolorowych fantastycznych strojach ludowych robili wrażenie jakiejś zaczarowanej łąki kwietnej o najcudowniejszych barwach. [...] Całe życie później malowałam ten tłum wiejski, te wizje pierwszej młodości, wśród której wzrastałam, szkoda tylko, że interpretacje mych nieudolnych pędzlisków ani się umyły do rzeczywistego czaru, jaki na zawsze zostanie mi w pamięci”.
Lajkonik będący zapewne częścią tego ludowego „czaru” oddaje barwny i rytmiczny styl Stryjeńskiej, który często zabarwiony był humorem. Lekko zgeometryzowane formy dopełniają żywe i nasycone barwy. Prezentowany Lajkonik reprezentuje witalność i dynamizm jakże charakterystyczny dla jej twórczości. Praca nawiązuje do słów artystki, jakoby była „opętana fiołem etnograficznym”.
Stanowiący symbol zwyczajów krakowskich lajkonik stał się elementem przyszłych projektów Stryjeńskiej. Projekt dla Wedla poprzedziły figury szachowe wykonane w Warsztatach Krakowskich na początku lat 20. Cenne figurki artystki wręczane były jako oficjalne upominki dyplomatyczne – między innymi otrzymał je w darze prezydent Ignacy Mościcki.
Największy sukces przyniosły Zofii Stryjeńskiej jednak kompozycje monumentalne – sześć dekoracyjnych panneaux wykonanych na Międzynarodową Wystawę Nowoczesnej Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 roku. Co ciekawe, tu także obecny był motyw lajkonika. Prace krakowskiej malarki wystawiono w bezpośrednim sąsiedztwie budowli projektu Karola Stryjeńskiego, męża artystki. Był to kiosk w kształcie wieży zwieńczonej figurką Lajkonika, przeznaczony do sprzedaży wyrobów ludowych. Być może współpraca Stryjeńskich stanowiła kolejne źródło inspiracji do projektu dla fabryki Wedla.
Aby podkreślić rangę swoich produktów, Wedel współpracował z najlepszymi polskimi artystami, w tym z Zofią Stryjeńską. Artystka przez dłuższy czas wykonywała projekty ilustracji na pudełkach oraz plakatów dla „papieża czekolady”, jak nazywała właściciela fabryki – Jana Wedla. To właśnie cukiernicze precjoza kryło pudełko ozdobione figurą lajkonika.

Jedna z najwybitniejszy artystek polskich 1 połowy XX wieku. Była żoną architekta Tadeusza Stryjeńskiego. W 1909 rozpoczęła naukę w szkole malarskiej dla kobiet Marii Niedzielskiej. W 1911 przebrana za chłopca, jako Tadeusz Grzymała rozpoczęła studia malarskie w Monachium (w tym czasie do tamtejszej akademii nie przyjmowano kobiet). Po roku rozpoznana przez kolegów opuściła Monachium i wróciła do Krakowa. W 1918 wstąpiła do Warsztatów Krakowskich jako projektantka zabawek i autorka tek graficznych. W latach 1921-1927 mieszkała w Zakopanem, gdzie jej mąż pracował jako dyrektor Szkoły Przemysłu Drzewnego. Po rozwodzie w 1927 przeniosła się do Warszawy. W 1938 otrzymała kilka zamówień z polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, m.in. na kilim dla cesarza Japonii Hirohito. Wzięła udział w dekoracji wnętrz polskich statków pasażerskich: "Batorego" i "Piłsudskiego". Wykonała także freski w Muzeum Techniczno - Przemysłowym w Krakowie (1917), polichromię sal w baszcie Senatorskiej na Wawelu (1917) i dekoracje wnętrza winiarni Fukiera w Warszawie. Jako członek Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm (od 1922 roku) wzięła udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 roku, zdobiąc salę główną polskiego pawilonu zaprojektowanego przez J. Czajkowskiego sześcioma panneaux przedstawiającymi Rok obrzędowy w Polsce. Indywidualne prezentacje twórczości Stryjeńskiej odbyły się m.in. w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1919, 1926), paryskiej Galerie Crillon (1921), londyńskim New Art Salon (1927), lwowskim Muzeum Przemysłu Artystycznego (1932) i warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki (1935). Za granicą artystka eksponowała swe prace na Biennale w Wenecji (1920, 1930, 1932) oraz na wystawach organizowanych w latach 1927-39 przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. W 1929 roku otrzymała wielki złoty medal za ilustracje książkowe na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, a w 1932 roku zdobyła złoty medal na XVIII Biennale w Wenecji. W okresie największej popularności Stryjeńskiej jej prace były rozpowszechniane w formie tek, albumów i pocztówek przez oficynę Jakuba Mortkowicza, która wydała m. in. "Tańce polskie", "Paschę. Pieśń o Zmartwychwstaniu Pańskim", "Piastów" i "Obrzędy polskie".

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.