Cykl 12 obrazów Życie i dzieło Tadeusza Kościuszki 1746-1817, 1890 r.

Niniejszy kościuszkowski cykl 12 obrazów wykonany w 1890 roku można bez wahania nazwać najważniejszą malarską realizacją Zygmunta Ajdukiewicza. To właśnie za niego nieznany dotąd malarz dostał w 1891 roku medal Arcyksięcia Karola Ludwika na wystawie w Wiedniu. Seria składa się z 12 scen, malowanych olejno en grisaille i w dziedzinie sztuk wizualnych jest jednym z najważniejszych, jeżeli nie najważniejszym dziełem budującym i redagujących na nowo legendę Tadeusza Kościuszki. Prace te były wielokrotnie reprodukowane w postaci tek graficznych i posłużyły wydawcom do popularyzacji polskiej historii. Były to bądź reprodukcje (np. litograficzne), którym towarzyszyły tylko krótkie wyjaśnienia, bądź wydawnictwa, którym towarzyszyły obszerniejsze historyczne studia. Za najważniejsze należy uznać dwa wydania cyklu z 1891 roku oraz edycję Franciszka Bondy’ego z 1892 roku. Całością rządzą zasady charakterystyczne dla tego sposobu ujmowania historii - z życia bohatera zostały wybrane momenty uważane w polskiej historiografii za przełomowe. W wersjach litograficznych spotkać można warianty - całość otwiera w niektórych tekach portret Kościuszki, a zamykany jest przez wawelską planszę mającą charakter symboliczny. Wyjątkowe zainteresowanie Kościuszką, które zrodziło się na początku ostatniej dekady XIX stulecia, należy wiązać z chęcią uczczenia100-lecia insurekcji kościuszkowskiej. W 1894 roku we Lwowie otwarto pawilon Panoramy Racławickiej, która upamiętniała wygraną pod wodzą naczelnika bitwę. Prezentowana grupa prac Ajdukiewicza odegrała analogiczną rolę do malowanej historii Jana Matejki - wpływając istotnie na wizualną pamięć Polaków przez kolejne pokolenia. Ajdukiewicz pochodził ze znanej rodziny artystycznej (jego stryjecznym bratem był Tadeusz Ajdukiewicz). Zygmunt odebrał gruntowną edukację, którą rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Studia kontynuował w Wiedniu (1880-82), a potem w Monachium (1883-85). Następnie osiadł w stolicy cesarstwa habsburskiego, gdzie dzięki talentowi i pomocy rodziny zaczął znakomitą karierę w sferach dworskich i arystokratycznych. Jego dzieła w epoce były często wystawiane, a artysta odnosił liczne sukcesy (m.in zdobył złote medale na wystawach w Wiedniu i Berlinie). Przejawiał duży talent narracyjny, który łączył z solidnym warsztatem malarza realisty. Jako znakomity ilustrator chętnie sięgał do wielkich dzieł polskiej literatury (m.in. Pana Tadeusza i Potopu). Jego twórczość cenił cesarz Franciszek Józef, który zakupił obrazy Ajdukiewicza do kolekcji cesarskiej.

Zygmunt Ajdukiewicz naukę malarstwa rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a następnie studiował w akademii wiedeńskiej (1880 - 1882) i monachijskiej (1883 - 1885). Po studiach stale mieszkał w Wiedniu, gdzie dzięki mieszkającemu tam bratu stryjecznemu - Tadeuszowi - rozwijał swoją karierę portrecisty w sferach dworskich i arystokratycznych, m.in. do pałacu cesarskiego w Wiedniu wykonał cykl obrazów przedstawiających mitologiczną historię Złotego Runa. W roku 1893 odwiedził Paryż. Swoje obrazy prezentował w Warszawie, Krakowie, Lwowie, Wiedniu, Berlinie, Monachium i Pradze. Malował portrety, sceny rodzajowe o tematyce myśliwskiej oraz obrazy historyczne. Zajmował się także ilustratorstwem.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.