Spotkanie o trzeciej

"Zawsze wierzyłem w to, że jedynie harmonia między abstrakcyjnymi wartościami języka plastycznego oraz wewnętrzny i bezpośredni kontakt z życiem i naturą (jak też osobisty stosunek do życia) mogą tylko prowadzić artystę do stworzenia dzieła sztuki. Bez tej harmonii jedynie laboratoryjne eksperymenty lub sentymentalna ilustracja jest rezultatem. To zawsze było prawdą, a w naszych czasach jest jeszcze bardziej oczywiste. Dokładnie ten przykład życia i natury na język sztuki, który on uważa za najbardziej istotny, wyznacza osobisty styl artysty. Czystość i bezpośredniość tego języka jest miarą, według której można dopiero ocenić dzieło sztuki".
Wypowiedź Zygmunta Menksa dla magazynu Contemporary American Jewish Painters and Sculptors, 1947.

Zygmunt Menkes początkowo studiował malarstwo w Szkole Przemysłowej we Lwowie, następnie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1919 - 1922). Uczył się także w pracowni Alexandra Archipenki w Berlinie. W 1923 roku wyjechał do Paryża, gdzie wszedł w krąg malarzy Ecole de Paris. Wystawiał na paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych, Tuileries, utrzymywał relacje towarzyskie m.in. z Marciem Chagallem, Chaimem Soutine i Eugeniuszem Zakiem. Związany był także z życiem artystycznym w Polsce, m.in. wystawiał swoje obrazy w Lwowie. Należał do ugrupowania Nowa Generacja, był członkiem Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. W 1935 roku, za namową żony obawiającej się antysemickiej fali w Europie, zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych. W 1936 roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty w Nowym Jorku. Menkes malował pejzaże, kompozycje figuralne, akty, portrety, martwe natury, także sceny z życia Żydów. Poza malarstwem olejnym, tworzył również gwasze, akwarele i rysunki. Pierwsze, statyczne obrazy Menkesa utrzymane były w brunatnych i żółtych barwach. Z czasem artysta odchodził od tej maniery w kierunku większej ekspresji, dynamicznej faktury uzyskanej za pomocą szpachli i grubych pędzli. Prace artysty znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, w Łodzi, w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie oraz w licznych kolekcjach polskich i zagranicznych.